Το να ακούσεις το Wall των Pink Floyd από την αρχή μέχρι το τέλος ουδέποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί κακή ιδέα. Μεγάλα άλμπουμ υπάρχουν πάμπολλα στην παγκόσμια μουσική ιστορία. Αναλογικά ελάχιστα, ωστόσο, είναι εκείνα τα οποία δεν επιδέχονται το παραμικρό skip στα τραγούδια τους. Την ευκαιρία αυτή μας την προσέφερε απλόχερα η παράσταση «The Wall – Pink Floyd’s Rock Opera» στο Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού την Κυριακή 7 και τη Δευτέρα 8 Ιουλίου. Με τις ευλογίες του Street Radio δώσαμε το «παρών» στη δεύτερη εμφάνιση.
Επί κάτι παραπάνω από ενενήντα λεπτά, η παράσταση πλημμύρισε την σκηνή του θεάτρου με ένα σύγχρονο και σαγηνευτικό θέαμα το οποίο αφηγείται μέσα από τη μουσική, τον χορό και τα ιδιαίτερα σκηνικά την ιστορία ενός άνδρα ονόματι Pink Floyd, όπως ακριβώς τον διαμόρφωσε ο Roger Waters στο άλμπουμ το 1979 και το αποτύπωσε ο Alan Parker στη μεγάλη οθόνη τρία χρόνια αργότερα.
Ο Pink είναι ένα παιδί που έχασε τον πατέρα του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μεγάλωσε με μία υπερπροστατευτική μητέρα, έζησε χρόνια εκφοβισμού από τους δασκάλους στο σχολείο του, αργότερα απέτυχε στον γάμο του και μέσα από όλες τις βάρβαρες εμπειρίες του έχτισε σταδιακά έναν μεγάλο τοίχο πίσω από τον οποίο βρίσκει καταφύγιο. Ένα καταφύγιο η κατασκευή του οποίο κορυφώνεται όταν πλέον ο Pink οδηγείται απελπισμένος στη δίνη των ναρκωτικών ουσιών και αντιμετωπίζει την απόλυτη δυστυχία και τα συναισθηματικά αδιέξοδά του.
Ο γλαφυρός και περίτεχνος τρόπος με τον οποίο η ιστορία αυτή παρουσιάστηκε στο Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού δεν είναι απλά ένα αφιέρωμα στο σπουδαίο άλμπουμ των Pink Floyd, ούτε ένα επιφανειακό… «μνημόσυνο» στο τότε νόημα των στίχων. Είναι μία ηχηρή υπενθύμιση ότι όσα απασχολούσαν τη δεκαετία του ’70 εξακολουθούν να έχουν το στίγμα τους στην καθημερινή ζωή του σήμερα. Η μάχη για την σωματική και ψυχική υγεία και ελευθερία, οι καταχρήσεις ουσιών, η τοξικότητα σε ανθρώπους και καταστάσεις και κυρίως η συνήθης πλέον προδιάθεση του καθενός να αντιμετωπίζει καχύποπτα τον κόσμο και να χτίζει το δικό του προσωπικό τείχος, δεν είναι ζητήματα μονάχα του χθες, αλλά κυρίως του τώρα.
Η ζωή έξω, εκτός από βάρβαρη, είναι ενίοτε και υπέροχη. Κάποιες φορές απλά δεν μπορείς να κοιτάξεις τόσο καλά ώστε να μπορέσεις να το δεις, να το διακρίνεις. Το «The Wall» όμως μας θυμίζει πόση προσπάθεια απαιτείται ώστε να δούμε ξανά τη ζωή με έναν τρόπο ρομαντικό και λιγότερο εσωστρεφή και καχύποπτο.
Στο καθαρά μουσικό κομμάτι, δεν αρκεί μονάχα να παίζεις αγαπημένα κομμάτια, αλλά πρωτίστως να τους φέρεσαι με τον δέοντα σεβασμό. Οι έξι μουσικοί και οι τέσσερις τραγουδιστές της μπάντας, οι οποίες έχουν επίσημα λάβει την έγκριση και υποστήριξη των Pink Floyd, όχι απλά σέβονται την σπουδαία πολιτιστική κληρονομιά που έχουν στα χέρια τους, αλλά αποτυπώνουν σχεδόν… ξεπατικωτούρα -σε σημείο ανατριχιαστικό σε ορισμένα σημεία- τα τραγούδια του «The Wall», ξεσηκώνοντας το φιλοθεάμον κοινό.
Και μιας και είπα κοινό… Θα μπορούσε ο κόσμος στο Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού να είναι περισσότερος; Εξυπακούεται. Θα μπορούσαν, ωστόσο, οι τιμές των εισιτηρίων να έχουν μία πιο εύστοχη προσαρμογή στα οικονομικά δεδομένα της εποχής και της χώρας; Προφανέστατα. Έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, ωστόσο, είδαμε ανθρώπους όλων των ηλικιών να συνθέτουν ένα συγκινητικό τοπίο που σε έκανε να νιώθεις ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα -σόρρυ από τους φίλους άλλων ειδών μουσικής, αλλά, όπως λέει και ο φίλος μου ο Κώστας από το The Edge Rock Café, η ποιότητα είναι κάτι το αντικειμενικό.
Όπως και να έχει, ο όρος του υπερθεάματος υπό τους ήχους μερικών από των σπουδαιότερων μελωδιών και στίχων που έχουν ποτέ γραφτεί, ταιριάζει απόλυτα στο αποτέλεσμα που είδαμε χάρη και σε μία εντυπωσιακή performance, που λέμε και στην Αιγείρα, από δέκα χορευτές σύγχρονου χορού. Ένα αποτέλεσμα το οποίο άφησε πίσω του ένα ειλικρινές αίσθημα ενθουσιασμού και πληρότητας κατά την αποχώρηση του μέσου θεατή.
