Πάμε κάπου…στου Παπάγου. Η πρόσκληση είχε σταλεί κάποιες μέρες πριν. Πρόσκληση για τον κόσμο της Ρίτας Αντωνοπούλου και του Σταύρου Σιόλα…ή μέρος αυτού.
Κόσμο απέραντο που προσφέρει η μουσική μέσα στα φαινομενικά στενά όρια μιας σκηνής ή ενός θεάτρου. Ξεκινάνε μαζί έχοντας την οικειότητα, την αγνή φιλία. Ίσως το αύριο να έχει στα σύνορα αντί για σύρματα αγκαλιές. Το λένε σε όλους στοχεύοντας το μέλλον.
Αισιοδοξία διάχυτη από τα λόγια της Προσμονής και της προτροπής << σήκω τα πόδια σου και βάλε τα καλά σου, όσο απέραντος κι αν μοιάζει ο κόσμος από τα πόδια σου αρχινά>>. Ο Θάνος Μικρούτσικος δεν θα μπορούσε να λείπει. Καλοδεχούμενες από το κοινό οι πινελιές από Καββαδία αλλά και από ένα Πιτσιρικά.
Μέσα από το βλέμμα του αναδεικνύεται το άσπρο αυτού του κόσμου. Ενός κόσμου που δεν προχωρά χωρίς έρωτα και ρομαντισμό. Δεν λειτουργεί με όρους ταυτοπροσωπίας. Η Ρίτα ντύνεται Ρένα Μόρφη και ο Σταύρος υποκαθιστά τον Χρήστο Θηβαίο. Νιώθουν το ίδιο μακριά σε άγνωστα μέρη…Σαν Χουάν ή Πουέρτο Ρίκο. Ανήκουν ο ένας στον άλλο ως αστέρια αυτόφωτα. Μακριά κι όμως τόσο κοντά οι λάμψεις. Πιο κοντά αλλά χάνουν το αντάμωμα για μιά στάση.
Διεκδικούν μιά Πόλη Για Δύο. Μιά πόλη που δεν κλείνει τα βλέφαρα κι αφήνει τα όνειρα να γίνουν πραγματικότητα. Αφήνει το πάθος να ξεριζώσει απο τα μαξιλάρια και να ξεχυθεί στους δρόμους. Όλοι αντέχουμε τις εκπλήξεις, τα θαύματα. Όλοι αντέχουμε
Λίγο Έρωτα Ακόμη. Τιμούν τις συνεργασίες τους. Αλκίνοος Ιωαννίδης, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Ρεβάνς. Διαλεχτά τραγούδια εκτελεσμένα άψογα. Χωρίς Εσένα, Η Δική Μας Σειρά, Μικρόκοσμος… τα καλύτερα μόλις άρχισαν. Η διασκευή από τα Πολιτικά Τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου. Το ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ αποδιδόμενο στα ελληνικά από τον Γ. Ρίτσο δίνει τη σιγουριά ότι και οι δυό τους θα τα δώσουν όλα στη συνέχεια.
Καινούργια Ζάλη και οι θεατρικές, απότομες βαθιές ανάσες θυμίζουν για λίγο τη ζοφερή καθημερινότητα. Επτά Νάνοι Στο S/S Cyrenia και το βράδυ έχει προχωρήσει. Κρατά σφιχτά τη μουσική κληρονομιά του Θ.Μικρούτσικου που αιωρείται από την αρχή της συναυλίας πάνω από το θέατρο.
Η Ρίτα Αντωνοπούλου αποδεικνύει γιατί είναι από τις κορυφαίες φωνές στην Ελλάδα. Μοιράζει το συναίσθημα και είναι υπερήφανη…<< θα πείτε τ’άστρα είναι μακριά, κι η γη μας τόσο δα μικρή. Ε το λοιπόν ότι και να’ναι τ’άστρα, εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω. Μας συστήνει την πρώτη στιχουργική της απόπειρα σε μουσική του Σ.Σιόλα.
Ρώτησαν Κάποτε Ένα Αστέρι. Περιγράφει την απώλεια, τον αποχωρισμό μιάς μάνας με ένα μεγαλειώδες, μεγαλόψυχο τρόπο. Της Άρνης Το Νερό και Διόδια. Η αρχή και η καταξίωση. Ο Σ.Σιόλας είναι στα…χωράφια του, στο φυσικό του χώρο.
Γεννήθηκε για να συντηρήσει και να μεταδώσει τις αξίες της παραδοσιακής μουσικής. Είτε φωνητικά, είτε στιχουργικά. Σίγουρα όμως δημιουργικά, προσφέροντας πνοή για το μέλλον. Το κλαρίνο έχει εδραιωθεί για τα καλά στη σκηνή, αντικαθιστώντας το σαξόφωνο και το ακορντεόν που συνόδευε αρχικά τους υπόλοιπους άψογους μουσικούς. Το είχε προαναγγείλει Ρ. Αντωνοπούλου…στο τέλος θα πούμε τα δικά μας. Εκεί κάπου χάνομαι.
Λίγο η άγνοια αλλά περισσότερο οι αντιδράσεις του κόσμου που διψούσε για αυτή τη στιγμή. Τη στιγμή που θα άφηναν τις άνετες τους θέσεις για να τραγουδήσουν, να χορέψουν, να ανεμίσουν τα χέρια τους με την ανεμελιά που αρμόζει. Εκεί είχα εστιάσει. Αυτό αποζητά ο κόσμος σήμερα και με τη πρώτη ευκαιρία το ρουφάει σαν σφουγγάρι. Κάπως έτσι κύλησε η βραδιά στο φιλόξενο και οργανωμένο χώρο του Κηποθέατρου Παπάγου.
Το απόσταγμα της βραδιάς ήταν το τι μπορεί να σημαίνει <<έντεχνο>> σήμερα. Η προσπάθεια της κλασσικής ελληνικής μουσικής να συνδεθεί με το παρελθόν και παράλληλα να συναντήσει το τώρα. Να δανειστεί από άλλα μουσικά ιδιώματα, άλλων χωρών. Να τα αφομοιώσει και να τα διασπείρει. Να ψηλαφίσει την παράδοση και τη φύση και να την προσφέρει δημιουργικά και απλόχερα στο κοινό. Το κοινό πού ψάχνει σύνδεση με τις ρίζες χωρίς να χάνει την επαφή με την πραγματικότητα.
Λίγο μακροσκελές και αναλυτικό…το δέχομαι. Ίσως είναι μια διαδικασία να επικοινωνήσουμε τη μουσική μεταξύ μας. Με λέξεις και ήχους που συγκολλούν τους κρίκους της κοινωνικής συνοχής και δεν λύνουν το ζωνάρι των αποστάσεων. Λέξεις και ήχους που μας προσφέρθηκαν από τους δύο καλλιτέχνες και τους συνεργάτες τους. Αν μου έλλειψε κάτι ήταν Τα Νησιά. Αυτή η σπαρακτική, απόκοσμη και συνάμα οικεία φωνή στο τέλος του τραγουδιού με συναρπάζει.
Δεν διαχέει την έννοια της απόγνωσης, αλλά του ξεσπάσματος. Της απορίας. Τα γιατί που διασχίζουν τα μυαλά όλων των ανθρώπων. Στο σύνολο είδα αυτό που περίμενα. Δυό καλλιτέχνες – ανθρώπους να πιστοποιούν την σύνδεση, την σύμπνοια τους. Την ανεπιτήδευτη παραχώρηση θέσης χωρίς προγραμματισμένο διάλλειμα.
Μιά επιβεβαίωση ότι πέραν του ταλέντου συνυπάρχει και η ανάγκη αλληλεπίδρασης με το κοινό. Τίμησαν τις συνεργασίες τους, τραγούδησαν αυτά που αγαπούν και τους κάνουν υπερήφανους. Σουλατσάρισαν στον προαύλιο χώρο σαν μικρά παιδιά που ψάχνουν κι άλλα να παίξουν μαζί τους.
Moίρασαν χαρά και οξυγόνο.
