Λένε πως, αν θες να αλλάξεις τον κόσμο, πρέπει πρώτα από όλα και όλους να αλλάξεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Να είσαι πραγματικά εκείνος ή ένας από εκείνους που θα βάλει μπρος τα μεγάλα βήματα προς ένα καλύτερο αύριο που ακόμη και στα μέσα του 21ου αιώνα φαντάζει όνειρο θερινής νυκτός. Για να αλλάξεις, ωστόσο, τον εαυτό σου οι λύσεις είναι συγκεκριμένες. Μία βασική εξ αυτών είναι τα ταξίδια.
Η άλλη είναι το θέατρο. Πάει στα κομμάτια, το πρώτο έχει και το κόστος του, αν και στην Ελλάδα του σήμερα δεν έχουμε πια το δικαίωμα να μιλάμε για ακριβές πόλεις και χώρες. Το θέατρο, όμως, παραμένει ακόμη ένα καθόλα οικονομικό βιβλίο μαθημάτων ζωής.
Με τις ευλογίες του Street Radio είχαμε την τιμή να παρακολουθήσουμε ανήμερα της 25ης Μαρτίου την παράσταση «Στρακαστρούκες» στην κατάμεστη αίθουσα του Μικρού Θεάτρου Γκλόρια. Συνηθίζεις αυτόν τον όρο για αθλητικούς και συναυλιακούς χώρους, αλλά πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις ένα θέατρο στο οποίο επιστρατεύτηκαν έξτρα καρέκλες μία ανάσα από τον ηθοποιό για να μπορέσει να αντέξει ένα ηχηρό sold out;
Ο Δημήτρης Σαμόλης επέλεξε με τρόπο γενναίο, χωρίς φόβο και πάθος, να αναμετρηθεί με τον ίδιο του τον εαυτό και το παρελθόν του. Με όχημά του τον ρόλο του Κωνσταντή, ενός βενιαμίν πατριαρχικής οικογένειας από την Κρήτη, ο καλλιτέχνης πάντρεψε μελανά στοιχεία της δικής του ζωής και της σύντομης και βασανιστικής ζωής παιδιών όπως ο Βαγγέλης Γιακουμάκης.
Με ειλικρίνεια, αμεσότητα και χιούμορ που σε κάνει να κλαις -όχι από γέλιο-, ο θεατρικός αυτός μονόλογος φέρνει στην επιφάνεια τη διαφορετικότητα, εκθέτοντας όλους εκείνους που αρνούνται να την αποδεχθούν ή υποδύονται ότι την αποδέχονται.
Παρουσιάζει μία Ελλάδα θλιβερή καθώς είναι, μίλια μακριά από αυτό που νομίζουμε, και κάθε γροθιά στο στομάχι του πρωταγωνιστή αντιστρέφεται στον κάθε θεατή θυμίζοντάς του όλες εκείνες τις… ατυχείς στιγμές που ξεστόμισε κάτι ή αδράνησε να αντιδράσει σε κάτι που άκουσε ή είδε. Και η αυτοβιογραφική πινελιά του Δημήτρη Σαμόλη εμπλουτίζει με συναίσθημα όλη την αφήγηση, χωρίς υποκριτική τάση αλλά με περίσσια ειλικρίνεια και τόλμη.
Αισθάνομαι πως ό,τι και αν πω θα αποτελέσει το λεγόμενο spoil, κάτι που προσωπικά απεχθάνομαι και συνειδητά αποφεύγω. Για αυτό, alert δεν θα βγάλω. Θα σου πω απλά ότι, αν θες πραγματικά να βιώσεις το τι θα πει bullying, όχι μόνο στην παιδική ηλικία, αλλά κυρίως για στην ενήλικη ζωή, καθώς και να μάθεις τις αληθινές εσωτερικές συγκρούσεις που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος που αναζητά από μικρός την προσωπική του ταυτότητας. αυτό προσφέρεται απλόχερα με τρόπο ωμό στο Μικρό Θέατρο Γκλόρια.
Ο Κωνσταντής από την… macho Κρήτη πληρώνει ακριβά την αντι-macho φύση του και παλεύει κόντρα στις επιθυμίες του να χτίσει μηχανισμούς άμυνας και να πείσει τον εαυτό του και τους άλλους ότι είναι ικανός για την «αντρίλα» των κροτίδων της Ανάστασης. Το μόνο που εν τέλει καταφέρνει, όμως, είναι να κοροϊδεύει τελικά τους άλλους, μα πρωτίστως τον ίδιο του τον εαυτό και να μη γιορτάσει ποτέ τη δική του πραγματική ανάσταση.
Η σπουδαία αυτή παράσταση, με τα υπέροχα σκηνικά του Λουκά Μπάκα και την συγκλονιστική σκηνοθεσία του Μάριου Κακουλλή, αποκωδικοποιεί τον ψυχισμό ενός θύματος της ριμάδας της κοινωνίας μας, αποδομώντας τα κομμάτια ενός παζλ σε μορφή κουτιού. Και δεν το κάνει επικριτικά, επιθετικά, θυμωμένα. Δεν υποδεικνύει, δεν καταγγέλλει, δεν κατηγορεί. Απλώς αφηγείται. Και αυτό είναι η πιο σκληρή μορφή μαθήματος για όλες, όλους και όλα.
Αμφιβάλλω αν προλαβαίνετε γιατί οι εναπομείνασες τέσσερις παραστάσεις είναι δεδομένο ότι θα γίνουν sold out. Μπορεί και να έχουν ήδη γίνει, για αυτό τρέξτε. Αν βρείτε εισιτήρια, κλείστε τα και πηγαίνετε. Όσο μικρό είναι το θέατρο, τόσο μεγάλη είναι η σοφία που σου προσφέρει αυτή η παράσταση. Μόνο έτσι θα γίνεις και θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
