Άλλο ένα δροσερό θερινό βράδυ στο θέατρο Βράχων, άλλη μια ενδιαφέρουσα παράσταση
για το φεστιβάλ «στη σκιά των βράχων».
Μπαίνοντας στο θέατρο, το ενδιαφέρον μας τράβηξε αμέσως το σκηνικό. Μια μπασκέτα,
ένα πανύψηλο συρματόπλεγμα και ένας νέος άνθρωπος, να παίζει μπάσκετ σιωπηλός. Τα
φώτα σβήνουν και η παράσταση ξεκινά.
Ένας αφηγητής, έξω από τα κάγκελα της φυλακής, μας βάζει κατευθείαν στο πνεύμα
εξηγώντας μας το σκηνικό. Ένας καθηγητής πανεπιστημίου γράφει ένα έργο με θέμα την
πατροκτονία και συναντιέται με τον νεαρό Μαρτίν για να τον γνωρίσει και να μάθει
περισσότερα πράγματα για τη ζωή του. Ο Μάρτιν, έχει μπει ισόβια στη φυλακή γιατί
σκότωσε τον πατέρα του. Είναι ντροπαλός, κλειστός χαρακτήρας, απόμακρος, και το μόνο
που κάνει με πάθος είναι να παίζει πολύ καλό μπάσκετ. Σιγά σιγά, αναπτύσσεται μια
ιδιαίτερη σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στους 2 χαρακτήρες, με επίκεντρο όχι μόνο την
πατροκτονία, αλλά και τις γενικότερες συνθήκες εγκλεισμού και τιμωρίας, και όχι
σωφρονισμού των φυλακισμένων. Η διοίκηση της φυλακής τελικά δεν επιτρέπει την
παρουσία του ισοβίτη στο θέατρο, με αποτέλεσμα ένας ηθοποιός, ο Φεδερίκο, να αναλάβει να υποδυθεί τον Μαρτίν πάνω στη σκηνή.
Κάθε συνάντηση ανάμεσα στον καθηγητή, το φυλακισμένο νέο και τον ηθοποιό, μια νέα
ιστορία, μια ακόμα μαχαιριά στην πληγή του θεατή, ενδεδυμένη όμως με ύφος γλαφυρό,
κάποιες φορές αστείο, μέσα από τα «αθώα» μάτια του θύτη (πόσο πιο αντικρουόμενοι και
ανάμεικτοι χαρακτηρισμοί!)
Συγκλονιστική ηθοποιία από τον Δημήτρη Καπουράνη, που υποδύεται ταυτόχρονα 2
ρόλους, αλλά και υπέροχη αφήγηση από τον Θάνο Λέκκα. Οι αναφορές και οι
παραλληλισμοί με τις αδερφές Καραμάζοφ του Ντοστογέβσκι, τον Φρόιντ, τον μύθο του
Οιδίποδα, και η μουσική του Μότσαρτ παρασύρουν τον θεατή σε ένα άλλο παράλληλο
σύμπαν, όπου τελικά όλα συμπυκνώνονται στη φράση του Φρόυντ: «όλοι μας σκοτώνουμε
λίγο από τον πατέρα μας κάθε μέρα».
Όσο και αν ακούγεται σοκαριστικό, εκεί καταλήγεις μέσα από τη σκηνοθεσία του Βαγγέλη
Θεοδωρόπουλου, την υπέροχη μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και τις συνεχείς
αναφορές στην αρχαία τραγωδία από το πρωτότυπο έργο του Γαλλο-ουρουγουανού
συγγραφέα Σέρχιο Μπλάνκο.
Ως θεατής, βιώνεις «Μία άλλη Θήβα» από αυτή του Οιδίποδα, μια αντίθετη Θήβα, στην
οποία ο πατροκτόνος έχει πλήρη συνείδηση της πράξης του, αλλά..? Σε ποιο βαθμό
ταυτιζόμαστε με τους γονείς μας; Είναι μια ιστορία στα όρια της παραβολής. Υπέροχη,
ιδιαίτερη, ανάμεσα στο χιούμορ και τη σοβαρότητα κοινωνικών ψυχολογικών
προβληματισμών, που φεύγοντας μας άφησε «αυτό το κάτι». Έτσι όπως πρέπει να είναι
δομημένες οι σύγχρονες θεατρικές παραστάσεις, χωρίς υπερβολές και εντυπωσιασμούς.
Εξαιρετική.
