ΠΗΓΑΜΕ / ΕΙΔΑΜΕ : “ΑΠΟΣΥΜΠΛΕΞΗ” ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ NOUS…ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΚΗΣ ΣΑΛΤΑΣ

Embrayage. O συμπλέκτης της πρώτης επαφής. Εκκίνηση και καθορισμός ταχύτητας. Συγκεκριμένες διαδρομές στη χειρολαβή. Υπάρχει και ο αυτοματισμός αλλά τα χέρια δεν έχουν καταργηθεί ακόμη. Συνειρμικά σε μια 80’s αναπόληση. Χειρόφρενο. Αποκόπτεσαι από  ωθητικές πράξεις και παρενέργειες. Αυτό κάνεις στο θέατρο. Σίγαση επικοινωνίας και σύνδεση με την ψυχαγωγία μιας διαφορετικής πραγματικότητας. Η επικλινής επιφάνεια για λόγους ορατότητας έχει τη σημασία της. Σε κρατά γερά στην αρχή χωρίς τη σιγουριά της μη κύλισης.

Dembrayage. Η Αποσύμπλεξη του Ρεμί ντε  Βος. Η βιωματική του εργασιακή πορεία. Η συγκέντρωση εμπειριών παράλληλα με την καλλιτεχνική δράση. Η πολιτική τοποθέτηση, η μόρφωση που αλλάζει πρόσωπα, η τελική γραμμή που δεν έχει αντίκρισμα. Ένας κύκλος είναι, όπως το χείλος της μαρμίτας. Μέσα της μια κοινωνία βράζει και θερμαίνεται ανάλογα με το καύσιμο που επιλέγεται. Κυνικός και σύγχρονος όσο ποτέ μεταφέρεται στη σκηνή του Θεάτρου Νους από μια ομάδα νέων ανθρώπων. Ανθρώπων γιατί η ερμηνεία παραπέμπει εκεί. Ο ηθοποιός έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Η πρόζα υποκύπτει στις αληθινές επιταγές μιας επαναλαμβανόμενης πραγματικότητας. Οι ίδιοι κινούνται σαν θεατές της παράστασης. Ο αστικός χωροχρόνος καταλαμβάνει σκηνή και πλατεία. Η πρόσκληση είναι ανοικτή για συμμετοχή καθ’όλη τη διάρκεια.

Το έργο σπάει σε μικρές ιστορίες. Σε μεταφέρει σε μια απλή γειτονιά. Ένα απλό διαμέρισμα. Στο Μετρό και στους χώρους διασκέδασης. Όλα μέσα για να περιγράψουν αυτό που λέμε σήμερα δουλειά. Όπως την ευαγγελίστηκε ο Μαρξ. Όπως την καθόρισαν ο Μπένθαμ  και ο Λόκ . Τη κατακεραύνωσε ο Μισέλ Φουκώ για να συναντήσει τον συνεπώνυμο Ζαν Μπερνάρ και το εκκρεμές του. Εκεί αγγίζουν ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί. Στις ταλαντώσεις της φυγόκεντρης εργασιακής και κοινωνικής δομής.

Πιο ειδικά. Η φαύλη σεξουαλική παρενόχληση στους εργασιακούς χώρους. Η χρηματική επικοινωνία. Η διαταραγμένη ιδιωτικότητα και σχέσεις που συμπορεύονται με όρους σύμβασης. Η πανοπτική  φυλακή του Μπένθαμ ( ως προπομπός του Big Brother ). O ερωτισμός δεύτερης διαλογής για λόγους εξοικονόμησης χρόνου. Το αυτοπροκαλούμενο άγχος. Οι καθρέπτες που γίνονται καθαρά γυαλιά και αντίστροφα. Οι αποδράσεις που γίνονται μέρος της ίδιας διαδικασίας. Η χορογραφία που γίνεται ταυτόσημη με την κινησιολογία στους χώρους εργασίας. Η μουσική υπνωτική σαν τις συνειδήσεις. Γι’αυτό οι φωνές, οι αντιρρήσεις , οι αιφνιδιαστικές παρεμβολές. Πίσω από τις θέσεις ξυπνάει ο λόγος. Η κωμικότητα που είναι πλέον παραδοχή, άφεση. Η οπτικοποίηση του πολέμου και ο κατακερματισμός του ηρωισμού. Η αμφισβήτηση της έννοιας της δημοκρατίας εκ των έσω και στη βάση της. Ταυτόχρονα επικαλείται και το όπλο της απεργίας. Και αυτό dembrayage είναι.

Πραγματικά τίθεται προβληματισμός κατάταξης μιας τέτοιας παράστασης. Αλλά αυτό δεν μπαίνει σε πρώτο πλάνο. Πραγματεύεται καταστάσεις που ήδη ζούμε. Η πληροφόρηση είναι δεδομένη από πριν. Η επικοινωνία δεν βρίσκει έδαφος να πατήσει ή γίνεται με όρους του γνωστού – άγνωστου θεού. Αυτό που πετυχαίνει όμως είναι η επικοινωνία με τον θεατή. Οι ήρωες ζουν στην εποχή data. Στην εποχή του ηλεκτρονικού κοινωνικού και εργασιακού ιστού. Δεδομένα αντί για πληροφόρηση. Λεπτό σημείο. Η επικοινωνία βρίσκει θέση από το βήμα, τις ερωτήσεις , τα νέα που χειμαρρωδώς εκβάλλουν αναπάντεχα. Η ληθαργική καταφυγή δεν είναι η απάντηση και αυτό το βροντοφωνάζει σε κάθε ευκαιρία η θεατρική ομάδα. Αυτό είναι το δυνατό σημείο του έργου και η μεταφορά του. Ζητούν την επικοινωνία ενώ τη ψάχνει ο θεατής. Ο ιστός που πλέκεται είναι πιο πυκνός από ποτέ . Η δημοκρατία διατρέχει κάθε κόμβο του ώστε να συγκρούεται, να αναμετράται. Αυτή σε όλα τα επίπεδα φθίνει ή απλά οι άνθρωποι είναι πολύ κουρασμένοι για να την βοηθήσουν? Η σύλληψη του Peter Gabriel στον πρόσφατο album του Panopticom είναι η εξής…μια τεράστια σφαίρα σε μέγεθος πλανήτη να συλλέγει πληροφορίες και να τις διαμοιράζει με δίκαιο καταμερισμό προς όλους ( ξεκαθάριζει ότι δεν υπάρχει στο μυαλό του σύνδεση με το panopticon ). Είναι αυτή μια σκέψη που οδηγεί σε μονοπάτια κοινωνικής δικαιοσύνης? Είναι μια πρόταση ενδυνάμωσης του ιστού που ενώνει? Σε κάθε περίπτωση η Αποσύμπλεξη σε καλεί να το επεξεργαστείς ελεύθερα. Το θέατρο έχει ευθεία γραμμή τον ιστό. Σφιχτά δεμένα χέρια την ώρα της υπόκλισης.  

Καλή θέαση