Πριν πάω στο συγκεκριμένο event, κάθισα και έκανα μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο, προσπαθώντας να βρω πληροφορίες που να μαρτυρούν το ύφος της εκδήλωσης· δεν ήταν απολύτως ξεκάθαρο στο μυαλό μου τι εστί Dramodé.
Έπεσα πάνω στη συνέντευξη του σχεδιαστή μόδας Γιώργου Ελευθεριάδη στο CNN Greece, ο οποίος συμμετείχε με δημιουργίες του και εξηγούσε τους καρπούς της έμπνευσης πίσω από μια τέτοια ιδέα. «Τα κενά στο ελληνικό πλαίσιο γύρω από την τέχνη βλάπτουν την ευημερία και την εξέλιξη της εγχώριας μόδας», ανέφερε χαρακτηριστικά, περιγράφοντας το όραμα που μοιράζεται με τα μέλη της Ελληνικής Ένωσης Σχεδιαστών Μόδας: να δημιουργήσουν κάτι πρωτότυπο, μοναδικό ακόμα και για τα ευρωπαϊκά δεδομένα.
Ένα νέο είδος μίξης τεχνών και καλλιτεχνών, που θα γεννήσει κάτι φρέσκο, σε μια χώρα όπου μια εβδομάδα μόδας όπως στο Μιλάνο ή στο Παρίσι μοιάζει ακόμα «όνειρο θερινής νυκτός».
Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό, επισκέφθηκα λοιπόν τον χώρο της Πειραιώς 260.
Ο συγκεκριμένος χώρος, που φιλοξενεί ένα κομμάτι του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου — και στο πλαίσιο του οποίου πραγματοποιήθηκε και το χθεσινό event — αποτελεί από μόνος του ένα σημείο βαριά φορτισμένο με ιστορία, καθώς πρόκειται για το πρώην εργοστάσιο βιομηχανίας επίπλων.
Καθίσαμε λοιπόν, όλοι ευλαβικά τις θέσεις μας [άνθρωποι του χώρου, σχεδιαστές, πιστοί ακόλουθοι της και αυτοί με το fomo της όποιας εκδήλωσης γίνεται στην Αθήνα], περιμένοντας με ανυπομονησία [και απορία] να παρακολουθήσουμε την εναλλακτική παρουσίαση εμβληματικών παραστάσεων της εβδομηντάχρονης ιστορίας του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου.
Μπροστά μας, ένα λιτό σκηνικό: μια μαύρη πασαρέλα, λευκά πανιά, ένα μοναχικό πιάνο στο πλάι.
Σιγή.
ΠΡΑΞΗ 1Η/ Ένα αμάξι με αναμμένους προβολείς εισβάλλει στον χώρο. Ο οδηγός του ο Ριχάρδος Γ’ [(Επίδαυρος 2011) Αιμίλιος Χειλάκης, ISSI] βγαίνει από το αμάξι και ανοίγει τις πόρτες στην συνοδηγό του, στις πίσω θέσεις για να υποδεχτεί την ντίβα του θεάτρου, Ηλέκτρα [(Επίδαυρος 1938) Κατερίνα Λέχου, DENISE ELEFTHERIOU] , την ντίβα της όπερας [Βασιλική Καραγιάννη, DASSIOS] και την πρίμα μπαλαρίνα [Ελένη Φώτου, IOANNA KOURBELLA] που κάνουν ποδαρικό στην πασαρέλα. Μια σωρεία από καλλιτέχνες, εκπροσωπόντας τους θεατές της ματαιωμένης συναυλίας της 5ης Συμφωνίας του Σοστάκοβιτς στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού το 1955 [KATHY HEYNDELS] γεμίζουν το χώρο της σκηνής . Κουβάδες με νερό περιλούζουν τους «ανυποψίαστους θεατές». Τους συνοδεύουν οι Οκτώ γυναίκες του Ρόμπερ Τομά [(Πειραιώς 260), MAISON ZOULIAS].
Τα λευκά πανιά ανοίγονται στο χώρο. Οι live action κάμερες αρχίζουν να καταγράφουν διαφορετικά σημεία της σκηνής.
ΠΡΑΞΗ 2Η/ Η Κόρα Καρβούνη διασχίζει την πασαρέλα σε μια αλλοτινή μορφή ecdysis από μια μαύρη δημιουργία σε μια λευκή της IOANNA KOURBELLA [Μπαλέτο Ορφέας (Ωδείο Ηρώδου του Αττικού 1964)] για να την παραδώσει στην αναπαράσταση του πιο πολυπαιγμένου μπαλέτου στην ιστορία του φεστιβάλ, την Λίμνη των Κύκνων του Τσαϊκόφσκι με πρωταγωνιστές τον Μάρκο Μουζάκη [KONSTANTINOS TSIGAROS] και την εναλλακτική Performance των χορευτριών, Μυρσίνης Πετρούτσου και Ηλιάνας Υφαντή [TASSOS MITROPOULOS], ως μαύρος και λευκός κύκνος στο υγρό στοιχείο της σκηνής.
ΠΡΑΞΗ 3Η/ Η σκηνή κατακλύζεται από τις πολύχρωμες Όρνιθες του Αριστοφάνη [(Επίδαυρός 1959), DAPHNE VALENTE] για να δώσουν τη θέση τους στην υπέροχη ερμηνεία του Νίκου Κύρτσου, ως ένας άλλος Φρανκ Σινάρτα [(Ωδείο Ηρώδου Αττικού 1962), SOTIRIS GEORGIOU]. Η LIANA CAMBA ντύνει τον Χρήστο Κραγιόπουλο, τον Δημήτρη Τσικλή, τον Γιώργο Βασιλόπουλο και την Μαρία Βούρου για να αναβιώσουν το Cafe Muller της Πίνα Μπάους (Ωδείο Ηρώδου Αττικού 1997).
ΠΡΑΞΗ 4Η/ Techno Μουσική, ερωτισμός, παραμόρφωση και γκλίτερ υποδέχονται τους αντί-stars Σοφία Κόκκαλη, Γιώργο Καραμίχο, Ανδρέα Κωνσταντίνου, Κωνσταντίνο Γεωργόπουλο, Νάνσυ Σταματοπούλου και την Άννα Παπαθανασίου με δημιουργίες YIORGOS ELEFTHERIADIS σε ένα Όνειρο Καλοκαιρινής Νυκτός (Πειραιώς 260 2006) ενώ στην άκρη της σκηνής παραμονεύουν η Πεντάμορφη και το Τέρας [(Ωδείο Ηρώδου Αττικού 2006) Γεωργία Βιδάκη και Μάνος Πίντζης, OLGA KARAVERVERIS]. Η 4η πράξη κλείνει με την απίστευτη ερμηνεία της Βασιλικής Καραγιάννη φόρο τιμής στη Μαρία Κάλλας στη Νόρμα του Μπελίνι στην Επίδαυρο του 1960.
ΠΡΑΞΗ 5Η/ Το Insenso του Δημήτρη Δημητριάδη (Πειραιώς 260 2012) βρίσκει τη μορφή του στο πρόσωπο της Θαλασσινής Βοσταντζόγλου και του PARTHENIS, ενώ ακολουθεί η αποτύπωση του Ιππόλυτου (Επίδαυρος 1955) με τους Μελία Κρέιλινγκ, Ιωάννη Παπαζήση και Παναγιώτη Ρενιέρη και ρούχα SOTIRIS GEORGIOU. Η μυσταγωγική εμπειρία που παρουσιαστηκε εμπρος μας κορυφώθηκε πρώτα με την ερμηνεία της Μαρισίας Αλεξοπούλου και της Έμιλυ Κολιανδρή και στη συνέχεια με τους σχεδιαστες Βενέδικτο Αντύπα και Χρήστο Πετρίδη [MAISON FALIAKOS] να δημιουργούν ένα ένδυμα απευθείας πάνω στο σώμα του μοντέλου Niko Rupllem, αποκαλύπτοντας βήμα-βήμα τη μαγεία της ραπτικής τόσο με δώσεις ρεαλισμου αλλα και σουρεαλισμού, σε μια συνομιλία με την Ορέστεια του Αισχύλου. Επεμβαίνωντας εν τέλει και στην μεταμόρφωση του σκηνικου-πανιού, διαβρωνοντάς το ή αναγεννώντας το (ανάλογα με την οπτική του κάθε θεατή), το θέαμα ολοκληρώθηκε με την εμφάνιση της Μήδειας (Επίδαυρος 1961) με τη δημιουργία του 240791ek και την εμφάνιση του αγγέλου από τη Νόρα του Ίψεν (Πειραιώς 260 2006) με την υπογραγή του VRETTOS VRETTAKOS.
ΑΥΛΑΙΑ
Μια site specific performance, μια πολυδιάστατη εμπειρία με ναυαρχίδα την μόδα συνοδευόμενη από το θέατρο, την αρχιτεκτονική, τον χορό και την όπερα, όπως ποτέ άλλοτε δεν έχει παρουσιαστεί.
Βγήκα συνεπαρμένη από αυτήν την παρουσίαση. Όχι μόνο επειδή κατάφερα να «γευτώ» αποσπάσματα από παραστάσεις που προηγούνται της γενιάς μου, αλλά και γιατί συνειδητοποίησα ότι η μόδα στον ελλαδικό χώρο όχι μόνο ανθοφορεί, αλλά και πολλές φορές δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το εξωτερικό.
Η εμπειρία απέδειξε πόσο γόνιμη μπορεί να είναι η σύμπραξη διαφορετικών τεχνών. Θα ήταν ευχής έργον να υπάρξουν κι άλλες αντίστοιχες πρωτοβουλίες στο μέλλον και να είμαστε και εμείς και εκεί και να τις απολαμβάνουμε.
