Για τη σύλληψη και τη δημιουργία της παράστασης:
1. Ποια ήταν η αρχική σας έμπνευση για την παράσταση OffOnΕΣ; Υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο γεγονός ή κατάσταση που σας ώθησε να τη δημιουργήσετε;
Είχαμε εκδηλώσει κατά καιρούς την επιθυμία μας να συμπράξουμε. Η αφορμή δόθηκε την Άνοιξη του 2024 με το 3ο Φεστιβάλ Καλλιτεχνικού Καμπαρέ του Red Jasper Cabaret Theatre. Αποφασίζουμε ότι αυτή είναι η στιγμή. Μεσολαβούν πολύωρες τηλεφωνικές επικοινωνίες, συναντήσεις, σκέψεις, σημειώσεις, ξενύχτια.
Όλα συγκλίνουν στο Σήμερα, στην υπερμεγέθυνση της τεχνολογίας, στη «σμίκρυνση» του ανθρώπου. Στις οθόνες στη ζωή μας. Στα Οn, στα Οff. Νιώθουμε έντονα την ανάγκη να δημιουργήσουμε κάτι σύγχρονο. Να είναι κομμάτι μας, να το βιώνουμε εμείς οι ίδιες, να έχουμε γνώση, για να μπορέσουμε να το προσεγγίσουμε ουσιαστικά, αληθινά κι απενοχοποιημένα.
Έτσι φτιάξαμε τις ΟffOnEΣ μας!
2. Πώς αποφασίσατε να παντρέψετε το παρόν με το μέλλον, το πραγματικό με το ψηφιακό, στην αφήγηση της παράστασης;
Δυστυχώς το πραγματικό με το ψηφιακό έχει ήδη εισβάλλει το ένα μέσα στο άλλο.
Και αυτός είναι ένας από τους βασικούς προβληματισμούς που θέτουμε στο έργο
μας. Εμείς πήραμε μια γενναία απόφαση να δείξουμε το παρόν, την τωρινή
κατάσταση στην οποία ζούμε, και να την πάμε ένα βήμα παραπέρα στο χρόνο
δείχνοντας πως θα είναι η πραγματική ζωή μας μέσα στον ψηφιακό κόσμο του
αύριο και πως θα είναι τοποθετημένος ο ίδιος ο άνθρωπος μέσα σε αυτήν την νέα
κοινωνία που εξελίσσεται με ραγδαίους ρυθμούς μπροστά στα μάτια μας.
3. Στον πυρήνα της παράστασης τίθεται το ερώτημα: Κι αν ο τωρινός σουρεαλισμός είναι ο ρεαλισμός του αύριο; Ποια είναι η δική σας απάντηση σε αυτό το ερώτημα;
Οριακά ζούμε ήδη τον «ρεαλισμό του αύριο» όπως τον παρουσιάζουμε στην παράσταση. Παίρνουμε το Τώρα μας και το τοποθετούμε στη σκηνή. Και μας παρατηρούμε.
Ζούμε στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, όλα γίνονται με το πάτημα ενός
κουμπιού. Αντιστεκόμαστε στο συναίσθημα, στον έρωτα, στη χαρά. Υπάρχουμε
πληκτρολογώντας. Συναισθήματα εκφράζονται μέσω ενός πληκτρολογίου και όχι
μέσω άρθρωσης λέξεων και ρεαλιστικής επαφής.
Η τεχνολογία έρχεται σε πρώτο πλάνο και ο άνθρωπος στο background. Πονάνε οι ώμοι, τα μάτια, το κεφάλι μας. Από την κακή στάση. Από την υπερέκθεση σε οθόνες. Από την
υπερπληροφόρηση. Δεν έχουμε χρόνο. Είμαστε εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε έξυπνες συσκευές που υπόσχονται να κάνουν τη ζωή μας ευκολότερη.
Αδρανοποιούμαστε. Αποσυνδεόμαστε.
Για τα κοινωνικά και ψυχολογικά ζητήματα:
4. Αναφέρεται πως η παράσταση αγγίζει θέματα όπως η απομόνωση, η κρίση προσωπικότητας και ο φόβος. Πώς προσπαθήσατε να αποτυπώσετε αυτές τις έννοιες σκηνικά;
Όλα ξεκινούν από την εσωτερική αλήθεια, φέροντας στη σκηνή προσωπικά βιώματα όπου έχουμε αισθανθεί αποστασιοποίηση, απομάκρυνση, μοναξιά, ανάγκη για σύνδεση και επαφή. Και αυτό αποτυπώνεται αμέσως στην κίνηση, το λόγο και την ενέργεια μας. Επιπρόσθετα όμως έχουμε τον άνθρωπο-μηχανή που ζει την ζωή του στον αυτόματο με σκηνικό, κείμενα και συμβολισμούς να οδηγούν σε μια εικόνα: Άνθρωπος μόνος.
5. Πιστεύετε ότι η σύγχρονη τεχνολογία ενισχύει την αποξένωση ή υπάρχουν τρόποι να λειτουργήσει και θετικά στις ανθρώπινες σχέσεις;
Η τεχνολογία αν χρησιμοποιηθεί σωστά μπορεί να λειτουργήσει θετικά στις ανθρώπινες σχέσεις. Μέσω των social media καταφέρνουμε να έρθουμε σε επαφή με ανθρώπους που έχουμε να δούμε χρόνια, όπως έναν συμμαθητή από το σχολείο ή καταφέρνεις να επικοινωνήσεις με έναν φίλο που βρίσκεται στην άλλη άκρη της γης και μέσω της εικόνας και του ήχου να νιώσεις την εγγύτητα με έναν άνθρωπο που πρακτικά είναι πολύ δύσκολο να έχεις ρεαλιστική επαφή.
Όταν όμως ο φίλος βρίσκεται κάποια λεπτά της ώρας μακριά σου και επικοινωνείς μέσω μιας συσκευής ανάγεται σε ένα ουσιαστικό κοινωνικό πρόβλημα. Ο άνθρωπος επιλέγει το πώς θα χρησιμοποιήσει την τεχνολογία, πώς θα την εντάξει στην καθημερινότητά του, τι χώρο θα της δώσει στη ζωή του, τι ανάγκες θα καλύψει με αυτήν. Όσο το πλυντήριο αντικαθιστά τη σκάφη είμαστε σε καλό δρόμο. Όσο η έκθεση στο μπλε φως της οθόνης ξεπερνά την έκθεση στο φυσικό φως είμαστε σε παράξενο δρόμο. Όταν τα ρομπότ θα αντικαταστήσουν τους ανθρώπους μας, τότε θα είμαστε σε αδιέξοδο.
6. Ποια είναι η σχέση του ανθρώπου του σήμερα με τη «χαρά» και πώς την
προσεγγίσατε στο έργο σας;
Αυτός είναι ένας από τους βασικότερους προβληματισμούς που τίθεται στο έργο
μας. Ο άνθρωπος του σήμερα όχι μόνο έχει ξεχάσει να βιώνει τη χαρά αλλά έχει
μπλοκάρει όλα του τα συναισθήματα για να μπορέσει να επιβιώσει σε αυτούς
τους τεταμένους, γεμάτους άγχος, ρυθμούς της ζωής. Ο άνθρωπος του έργου δεν
βιώνει την χαρά και δεν επιτρέπει στον εαυτό του να βιώσει ούτε τα υπόλοιπα
συναισθήματα. Βλέπουμε στο τέλος του έργου το πόσο μόνος νιώθει και είναι
κυριολεκτικά, και επέρχεται η συνειδητοποίηση για το πόσο σημαντική είναι η
ανάγκη για ρεαλιστική επαφή και επικοινωνία με το συνάνθρωπο.
Για τα σκηνικά και τη σκηνοθετική προσέγγιση:
7. Τα σκηνικά με τα καλώδια, τις συσκευές και τον κενό χώρο αποπνέουν μια έντονα «ψηφιακή» ατμόσφαιρα. Ποιο ήταν το μήνυμα που θέλατε να περάσετε μέσα από αυτή την εικόνα;
Η ιδέα μας για το σκηνικό συνοψίζεται στην παρακάτω σκέψη.
Αντικείμενα σε λειτουργία. Ψυχές σε λειτουργία πτήσης. Όσες περισσότερες
ψηφιακές, έξυπνες συσκευές έχει ο σκηνικός χώρος, δηλαδή το ίδιο μας στο
σπίτι, τόσο λιγότερο χώρο αφήνει για τον ίδιο τον άνθρωπο και την ψυχή του.
Έχουμε λοιπόν επί σκηνής καλώδια, φορτιστές, laptop, συσκευές, κινητά, ακουστικά, τηλεκοντρόλ. Μαύρα άψυχα ορθογώνια παραλληλεπίπεδα με γυάλινα τζαμάκια και πολύχρωμες θήκες. Προστατεύεσαι από ενδεχόμενη πτώση;
8. Υπήρχαν προκλήσεις κατά τη δημιουργία μιας τόσο σύγχρονης και πολυεπίπεδης παράστασης;
Όλα ήρθαν με ροή μέσω της δημιουργίας του έργου. Ερχόταν οι ιδέες και η καθεμία αναλάμβανε τον τομέα που κατέχει. Είχαμε διακριτούς ρόλους για να μπορούμε να προχωράμε παράλληλα με γνώμονα πάντα την κοινή προσέγγιση που έχουμε συναποφασίσει. Ο συνδυασμός έφερε το αποτέλεσμα.
Και δημιουργήθηκε ένα ενιαίο έργο με κοινό στόχο και όραμα. Είμαστε και οι δυο
παρούσες και ενεργές από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό του έργου.
Η πρόκληση που αντιμετωπίσαμε είναι συνυφασμένες με τις προκλήσεις του
ανθρώπου που παρουσιάζουμε στο έργο μας. Ο άνθρωπος του σήμερα έρμαιο μιας ζωής που τρέχει και τρέχουμε κι εμείς μαζί να προλάβουμε, να διεκπεραιώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα μέχρι το τέλος της μέρας, της εβδομάδας κ.ο.κ.
Η διαδικασία της δημιουργίας όμως ζητά μια παύση… να αφουγκραστείς τη στιγμή, την γέννηση μιας ιδέας, να δώσεις χώρο στην υλοποίηση της, να νιώσεις πως θες να την εκφράσεις. Το να βρεθεί η χρυσή τομή ήταν μια απτή πρόκληση.
Για τη σχέση με το κοινό:
9. Πώς θέλετε να νιώσει το κοινό βλέποντας την παράσταση; Υπάρχει κάποιο συναίσθημα ή σκέψη που επιδιώκετε να προκαλέσετε;
Kάθε θεατής είναι μοναδικός. Κάθε προσωπικότητα ταυτίζεται πιο έντονα με αυτό
που τον ιντριγκάρει περισσότερο μέσα του. Τα βιώματα του καθενός έρχονται στο
φως και μεταφράζουν την παράσταση με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Όλοι βλέπουν την
ίδια παράσταση και ταυτόχρονα μια διαφορετική παράσταση πολύ σοφά ερμηνευμένη. Και αυτός είναι ο στόχος της τέχνης άλλωστε.
10. Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία στο να επικοινωνήσετε ιδέες τόσο σύγχρονες και «ψηφιακές» με ένα κοινό που ίσως δεν είναι εξοικειωμένο με αυτό;
Η σκηνή είναι ζωντανή, πάντα συνυφασμένη με το παρόν και άμεση συνδεδεμένη με το κοινό. Αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος που προσεγγίζεις την δημιουργία.
Στην εποχή της εικόνας και της ταχύτητας, το να κρατήσεις αμείωτο το ενδιαφέρον
του θεατή είναι πρόκληση. Το να ταυτιστεί ή να συγχρονιστεί με τη θεματική μιας
παράστασης είναι πρόκληση. Το να εισάγεις το θεατή στο σύμπαν που δημιουργείς επί σκηνής είναι πρόκληση. Το να τον συνδέσεις με την ουσία και όχι με εικόνες εντυπωσιακές, όπως κάνει η τεχνολογία, είναι πρόκληση.
Το να νιώσεις το παλμό μιας κοινωνίας είναι πρόκληση. Και αυτή η πρόκληση περικλείει
όλη την ομορφιά ενός ταξιδιού γέννησης, εξερεύνησης, δημιουργίας.
11. Είχατε την ευκαιρία να συζητήσετε με θεατές για το πώς βίωσαν την παράσταση; Τι σχόλια λάβατε;
Υπήρξε μια κοινή αντίδραση και αυτή ήταν η ταύτιση με τον άνθρωπο του έργου.
Όλοι “βρήκαν” τον εαυτό τους σε διαφορετικές καθημερινές στιγμές και
συνειδητοποίησαν ότι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας έχει μπει στον αυτόματο
και εξελίσσεται μέσω των οθονών.
Κλείνοντας εστιάζουμε στο παρόν και στις 2 παραστάσεις μας που είναι τις Τετάρτες 11/12 και 18/12 στις 9μμ στον φιλόξενο χώρο του Red Jasper Cabaret Theatre.
Σας περιμένουμε με χαρά στον χώρο που μας έδωσε την αφορμή ναεμπνευστούμε, μας πίστεψε και μας στηρίζει. Για 2 Τετάρτες ακόμα η Κεφαλληνίας 18 θα είναι το καλλιτεχνικό μας σπίτι. Σας θέλουμε παρΟΝτες!
