Το κύριο χαρακτηριστικό ενός αλιγάτορα είναι η ικανότητά του να κολυμπά γρήγορα και αθόρυβα στο νερό, παραμονεύοντας κρυμμένος να επιτεθεί και να καταβροχθίσει το θήραμά του χωρίς καν εκείνο να συλλάβει ποιος το έπραξε. Κάτι σαν τους ανθρώπους που κρύβονται πίσω από μία οθόνη ή ένα πληκτρολόγιο και έρπονται αόρατα στα στενά της κοινωνίας για να δολοφονήσουν χαρακτήρες και να καταστρέψουν ζωές, αναζητώντας μέσα στο χάος νόημα στη δική τους.
Η αλληγορία αυτή δεν αποτελεί δική μου επινόηση. Την έγραψε πριν από οκτώ περίπου χρόνια σε 136 σελίδες ο Βρετανός Andrew Keatley, παραδίδοντας στον σκηνοθέτη Γιάννη Λασπιά ένα πιο επίκαιρο από ποτέ σενάριο για να το παρουσιάσει εκείνος για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό από τη σκηνή του θεάτρου Γκλόρια.
Να ‘ναι καλά και ο Street Radio που, πιστός στις πολιτιστικές του αρχές, μας έστειλε να παρακολουθήσουμε τους «Αλιγάτορες» και μας πρόσφερε απλόχερα, για ακόμα μία φορά, σοβαρή δουλειά για το σπίτι. Διότι, εν τέλει, αυτό το οποίο κάνει μία παράσταση επιτυχημένη, ειδικά στα μάτια ανθρώπων που ουδεμία επαφή έχουν με την κριτική τέχνης όπως ο γράφων, δεν είναι τίποτε άλλο πέραν του αν η πληροφορία εξακολουθεί να παίζει για καιρό φλιπεράκι στην καρδιά και το μυαλό τους. Οι «Αλιγάτορες» είναι μία παράσταση που το πετυχαίνει και με το παραπάνω.
Ένας καθηγητής, ο Ντάνιελ Τέρνερ, τον οποίο υποδύεται ο Γεράσιμος Γεννατάς, φαίνεται πως έχει την ήρεμη ζωή που όλοι ονειρευτήκαμε μέσα σε ένα περιβάλλον αγάπης πλάι σε μία υπέροχη σύζυγο την οποία ενσαρκώνει η Φαίη Ξυλά. Όλα, όμως, θα ανατραπούν ξαφνικά, όταν μία πρώην μαθήτριά του θα τον καταγγείλει μετά από χρόνια για αποπλάνηση ανηλίκου σπέρνοντας μπροστά στα μάτια όλων μας το απόλυτο ψυχολογικό δράμα.
Το σκληρό ταξίδι στα άδυτα της ζωής ενός καταγγελθέντα μας δείχνει πράγματα που κανείς μας δεν θα μάθει διαφορετικά και που ουδείς μας αντιλαμβάνεται ή φαντάζεται όταν μία είδηση χωρίς απτές αποδείξεις κυριεύει τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Με το σκοτεινό αυτό σκηνικό να εκτυλίσσεται μπροστά στα αθώα μάτια της 9χρονης Άλις που υποδύεται η Σάντυ Χατζηιωάννου, η παράσταση «μαχαιρώνει» τη συνείδηση του θεατή, παρουσιάζοντας το πώς αυτός ο δαιδαλώδης και κυνικός κόσμος επιτίθεται μετωπικά και βίαια στην αθώα ψυχή των παιδιών, με ό,τι κινδύνους αυτό εγκυμονεί για το μέλλον των ίδιων και της κοινωνίας μας.
Την ώρα που η δικηγόρος Ρέιτσελ που ενσαρκώνει η Αθηνά Χατζηαθανασίου αναλαμβάνει την υπεράσπιση του καθηγητή Τέρνερ και όσο η κοινή γνώμη οργιάζει σε βάρος του, ο κάθε θεατής μπαίνει αυθόρμητα σε ρόλο δικαστή και καλείται να κατασταλάξει στο εάν εκείνος πρέπει να καταδικαστεί ή όχι. Όλα αυτά υπό τη μουσική που συνέθεσε το συγκρότημα Incirrina ειδικά για την παράσταση και την οποία ζωντανεύει επί σκηνής η Ειρήνη Τηνιακού, δίνοντας τον απαιτούμενο δραματικό τόνο και συνεισφέροντας στον μεγάλο σκοπό του έργου.
Οτιδήποτε περαιτέρω παραβιάζει την άτυπη γραμμή του spoil, φαινόμενο το οποίο απεχθάνομαι σφόδρα. Αν κάτι πρέπει πραγματικά να αποκαλύψω, είναι πως οι «Αλιγάτορες» θα ρίξουν ένα ισχυρό χαστούκι στο μάγουλό σου, θα σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις κάνει και εσύ βαρύτατα λάθη και θα σε υποβάλουν σε μία παραγωγική διαδικασία επαναπροσδιορισμού αρκετών πραγμάτων που ίσως και να θεωρούσες δεδομένα. Σίγουρα, πάντως, θα σε καταστήσουν σοφότερο και πιο εκπαιδευμένο, σε μία προσπάθεια να σε απομακρύνουν από την αρένα της ανθρωποφαγίας και του δικαστηρίου επί πληκτρολόγιω.
Συντελεστές:
Κείμενο: Andrew Keatley
Σκηνοθεσία/Μετάφραση: Γιάννης Λασπιάς
Μουσική σύνθεση : Incirrina
Σκηνικά: Αρετή Μουστάκα
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Επιμέλεια κίνησης : Άλκηστις Πολυχρόνη
Φωτισμοί: Βαγγέλης Μούντριχας
Βοηθός Σκηνοθέτη : Παναγιώτα Χαϊδεμένου
Βοηθός ενδυματολόγου: Ειρήνη Γεωργακίλα
Φωτογραφίες παράστασης: Γιώργος Κασαπίδης
Trailer: Νικήτας Χάσκας
Παίζουν: Γεράσιμος Γεννατάς, Φαίη Ξυλά, Παναγιώτα Χαϊδεμένου, Αθηνά Χατζηαθανασίου, Σάντυ Χατζηϊωάννου
Μουσικός επί σκηνής: Ειρήνη Τηνιακού.
Κλείσε το εισιτήριό σου εδώ
