Το θέατρο αναπαριστά πράξεις, και ανατέμνει την ζωή σε ιδανικές διαστάσεις.
Συναθροίζει γεγονότα και πρωτογενή όνειρα.
Περιέχει αποθέματα μαγείας.
Σε εμπλέκει σε εγχειρήματα.
Μετατρέπει το υποθετικό σε πραγματικό.
Λειτουργεί με ευεργετικούς ρυθμούς.
Σου δίνει την ευδαιμονία μιας ολόκληρης ζωής.
Η φαντασία μυθοποιεί , και δημιουργεί ινδάλματα και γίνεται κόσμος και συνισταμένη .
Η μνήμη επεξεργάζεται και αναπολεί εικόνες , τις χρωματίζει και τις μεταφέρει στο υπόστρωμα των προσωπικών συναισθημάτων.
Τους αλλάζει κλίμακα. Σχηματίζει το περίγραμμα και την γεωμετρία των στιγμών.
Η φαντασία είναι άρρηκτα δεμένη με τη μνήμη, και το έργο το ονειροπολούμε.
Νοσταλγούμε τις συγκινήσεις και την ταραχή που τις προξένησε.
Εξακολουθεί να ζει μέσα μας, σε ένα άλλο χρόνο από τον θεατρικό.
Η μνήμη το προεκτείνει και το αναπλάθει,του προσδίδει οντότητα, και το κάνει συμπλήρωμα της προσωπικής μας εμπειρίας.
Το μετασχηματίζει σε Βίωμα, που ζεί στο βάθος του εαυτού μας, και οικοδομεί το παλίμψηστο των αναμνήσεων.
Μετουσιώνεται και συνδέεται με εσωτερικούς στροβιλισμούς, και συναισθήματα που μας ανασύνθεσαν, όταν το παρακολουθήσαμε επάνω στην σκηνή.
Η φαντασία προβάλλει το έργο σε ένα χρόνο ιδεατό.
Η μνήμη επενδύει και το εντάσσει στο παρελθόν.
Στην μνήμη μου αναθρώσκει το gloria mundi, του εξουσιαστή τύραννου, με την ατελή ψυχοσύνθεση, και το τιτάνιο πάθος βασιλιά Λήρ ,να παρακάμπτει τα ανθρώπινα , να ταυτίζεται με το θείο , να αυτοπαγιδεύεται στις αποφάσεις του, να ρυθμίζει τις ζωές των άλλων,να αυθαιρετεί, να σφετερίζεται αλαζονικά την ψευδαίσθηση του άτρωτου.
Ο εξουσιαστής με την πελώρια ψυχή,αλλα και την αφροσύνη Λήρ, όταν μοίρασε το βασίλειό του στις τρεις κόρες του, άρχισαν οι συμφορές.
Ο ψυχικός πόνος, τα πλήγματα, και οι εκδορές της μοίρας.
Οι οικογενειακοί δεσμοί συρρικνώνονται.
Αποκόπτονται τα δικαιώματά του, και του στερούν την παντοδυναμίας του.
Μια αλληλουχία συντριβών ταπεινώνουν την υπερηφάνεια του.
Θρυμματίζουν την επικράτειά του.
Αποσμαλτώνουν την δυναμή του.
Τον εξοστρακίζουν απο τους πανίσχυρους ρόλους του, και με βία εξαχνώνουν τις επιθυμίες του.
Κατολισθαίνουν οι ψευδαισθήσεις του, καταβυθίζεται το γόητρο του.
Τον προδίδουν οι εσωτερικοί χρησμοί και η λογική του.
Συνυπάρχει με την πτώση,και την απουσία θαλπωρής.
Τα ανομήματά του τον στιγματίζουν,και σκιαγραφούν το διανοητικό του κενό , που επισφραγίζεται και επικυρώνεται με τρέλα.
Ο Μάνος Κατράκης βασιλιάς Λήρ τραντάζει το θυμικό μου,και δημιουργεί μέσα μου μέθεξιν υπέρτατη, και θεϊκές καταγραφές.
Χαράζει εντός μου την εικόνα του ηγεμόνα.
Του οιηματία
Του κυρίαρχου.
Του Αφέντη.
Του Λογικού
Του τρελού
Του τρυφερού.
Του Βιβλικού βασιλιά, περιτυλιγμένου στον πλούτο .
Στην εξουσία.
Στην νεότητα.
Στην φιλαρέσκεια.
Ο Ληρ ευεπίφορος στην κολακεία, απαιτεί ιεραρχία, οι κόρες του, στρέφονται εναντίον του, με στυγνή απύθμενη σκληρότητα, χωρίς ανθρώπινη σύνδεση,χωρίς την φροντίδα των γηρατειών, δίχως ένα χέρι για άγκυρα, σταθερά να κρατηθεί, και επιστρατεύουν σκοτεινές δυνάμεις για την ήττα του και την εκμηδένιση του.
Συγκλονίζει ο Κατράκης( Λήρ) με μια συνεχή λιτανεία φυσικού και υπαρξιακού πένθους.
Ο υπέρλαμπρος Μάνος Kατράκης, συνένωσε τους θεατές στην συγκατάβαση.
Τους μύησε στο τραγικό.
Τους έκανε κοινωνούς στο μεγαλείο του Λήρ.
Τους έκανε συνένοχους,στις οιμωγές της μοίρας του.
Τους συνέδεσε με το δέος, που περικλείει έκσταση.
Τους συνένωσε με τις δικές τους καταιγίδες ,και τους υπενθύμιζε μια έξοδο λυτρωτική από την χίμαιρα την ουτοπία, και την μοναξιά .
Τους έκανε συναμφότερους στις μάχες του, και μοιράστηκαν σιωπηλά την οδύνη, και το άλγος του πεπρωμένου.
Ο Μάνος Κατράκης υπερ τόνισε τις ψυχικές ιδιότητες και τις συναισθηματικές αλλαγές του Λήρ, την ψυχική του άμυνα, και επίκληση. Με υποκριτικό μέγεθος
Μεταβάλλεται από ευάλωτο, σε ένοχο, κι αθώο.
Με αριστοτεχνικό τρόπο μετακινείτο, από τον υπέρμετρο ατομικισμό του, και την πατριαρχική φύση του, στον θρήνο.
Αδύναμος και συντετριμμενος ,την νύχτα της καταιγίδας, οδύρεται και θρηνεί, και το ετοιμόρροπο γέρικο σώμα του γίνεται εκμαγείο φθοράς και ιερότητας,και η κίνηση του λαιμού και των χεριών του διαμόρφωνε το αναπόφευκτο τέλος.
Στο βλέμμα του αντανακλούσαν οι κακουχίες, και ο αταξινόμητος απολογισμός των πράξεων του.
Ο Κατράκης( Λήρ) με τη νεκρή κόρη του (Κορντέλια) στην αγκαλιά του, δημιουργεί με την ερμηνεία του μυσταγωγία θρήνου, ερμηνευτικό έπος καθηλώνει το κοινό, το περιπλανά στην ματαiότητα, το παρασύρει στο σύμπαν του.
Ανακαλύπτει την αλήθεια του κόσμου, και εξαγνίζεται από την ύβρη, την απερισκεψία και τις ειδεχθείς πράξεις του.
Με εντελέχεια ,η φαντασία εφευρίσκει ινδάλματα, και κάνει μεγαλύτερο διασκελισμό απο την πραγματικότητα.
Ο Βασιλιας Λήρ με τον Μάνο Κατράκη στο Δημοτικό θέατρο, είναι μια κοσμολογική ιεροτελεστία, είναι ένας ρεμβασμός της εσωτερικής εφηβικής μου μου ζωής.
