1.Έλενα τι είναι αυτό που σε ώθησε ν’ ασχοληθείς με τη μουσική;
Είναι αδύνατο να ξεφύγεις από τη μουσική όταν μεγαλώνεις στα Επτάνησα. Ακόμη κι αν δεν είναι σκοπός σου να γίνεις μουσικός σίγουρα έχεις μια αίσθηση της τέχνης αυτής. Ή τουλάχιστον εκείνη την εποχή που ήμουν εγώ ακόμη παιδί στη Κεφαλονιά κρατούσε ακόμη καλά η παράδοση των κανταδόρων. Ο πατριός μου μάλιστα ήταν και είναι ένας από τους κανταδόρους που κυκλοφορούν με τις κομπανίες και κρατούν όσο μπορούν πια, την όμορφη αυτή παράδοση ζωντανή. Αυτός ο τύπος ήταν σίγουρα μια πηγή έμπνευσης. Ωστόσο η μαμά μου ήταν δασκάλα κλασικού μπαλέτου. Με είχε βάλει μέσα στο χώρο αυτόν και κάποια στιγμή κατάλαβα ότι περισσότερο με απορροφάει η μουσική αυτής της τέχνης παρά οι εντυπωσιακές φιγούρες της. Έτσι έψαχνα τρόπο να την αποκωδικοποιήσω και ξεκίνησα μαθήματα θεωρίας μουσικής και αργότερα φωνητικής περίπου 7 ετών! Όσο μεγάλωνα κατάλαβα πως μέσω του τραγουδιού μιλάω για τα συναισθήματα μου χωρίς να κομπιάζω και να ντρέπομαι για αυτά. Γι’αυτό κιόλας πιστεύω πως το ρεπερτόριο μου έχει μέσα αυτόν τον ρομαντισμό και την έντονη συναισθηματική φόρτιση.
2.Πόσο δύσκολο είναι για έναν άνθρωπο που κάνει βήματα μουσικά να αντέξει στις μέρες μας ανάμεσα σε ένα μεγάλο αριθμό καλλιτεχνών και τι είναι εκείνο που πιστεύεις ότι τον κάνει να ξεχωρίσει;
Είναι αναμφίβολα ένα πολύ δύσκολο μονοπάτι αυτό της τέχνης. Όχι μόνο της μουσικής. Της τέχνης. Γενικότερα. Αφραγκίες, μακαρόνια μια βδομάδα, δουλειές του ποδαριού για να επενδύσουμε στη τέχνη μας, πόνος δάκρυα και ιδρώτας μέχρι τη πρώτη αποδοχή αυτού που κάνουμε από το κοινό και πολλά πολλά πολλά ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα και ανασφάλειες. Ζούμε στην εποχή του «Πρακτικού». Οτιδήποτε δηλαδή δεν εξυπηρετεί κάποιον υλικό σκοπό μένει στο περιθώριο. Δυστυχώς όμως όταν έχουμε να κάνουμε με υλικά πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας και την ημερομηνία λήξης. Θεωρώ πως πάνω απ’ όλα για να βγεις στην επιφάνεια σε αυτόν τον χώρο πρέπει να ζεις και να αναπνέεις για αυτό που κάνεις. Να μην μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό. Να είναι η ανάσα σου. Να μην δεχτείς ποτέ να στο σκαλίσουν, να το σπάσουν, να του αλλάξουν χρώμα, υφή και μυρωδιά. Είναι η μόνη σου κληρονομιά. Γιατί στο τέλος της ημέρας και της ζωής του, ένας καλλιτέχνης κοιμάται αγκαλιά με όσα με μεράκι, πόνο και πόθο έπλασε. Κάθε εποχή έχει τις δυσκολίες της και η τέχνη της είναι ο καθρέφτης που τις δείχνει. Είμαι της άποψης πως δεν ξέρω αν πιστεύω στο όρο «ανταγωνισμός» όταν μιλάμε για καλλιτέχνες που έχουν ταυτότητα. Ο καθένας έχει να προσφέρει κάτι τελείως διαφορετικό στη κοινωνία και μας είναι όλοι απαραίτητοι. Μην σας πω αναγκαίοι για να αλλάξει το καθεστώς του «Πρακτικού».
3.Πως φαντάζεστε το μέλλον της δουλειάς σου μέσα από την κάθε μορφή κρίσης που βιώνουμε;
Νιώθω πως ο πανικός που επικρατεί στις μέρες μας θα φέρει μια αλλαγή. Το «αψεγάδιαστο» πάλιωσε και κούρασε και καιρός είναι να αναλάβει τα σκήπτρα η «αλήθεια». Βρισκόμαστε σε μία μεταβατική περίοδο. Οι άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους και φωνάζουν για το ποιοι είναι χωρίς πια να φοβούνται, η οικονομία και οι πυλώνες στους οποίους ήταν χτισμένη καταρρέουν μαζί, η γυναίκα σήκωσε ανάστημα απέναντι στη πατριαρχία χωρίς φόβο και πλέον δεν την ανέχεται αλλά την αντιμετωπίζει. Ο καθωσπρεπισμός δεν περνάει πια. Τουλάχιστον στη πλειοψηφία της νέας γενιάς. Οι μεταβατικές περίοδοι επειδή ακριβώς είναι μεταβατικές πιστεύω πως δεν είναι χρυσές, αλλά είναι δρόμος για να υπάρξουν νέες χρυσές εποχές με νέα δεδομένα πια. Οπότε ναι, μπορώ να πω πως πιστεύω σε μια μελλοντικά χρυσή εποχή!
4.Πες μας γιατί επιλέγεις να είσαι μουσικός του δρόμου ? Τι είναι αυτό που εισπράττεις.
Μέχρι να αποφασίσω να γίνω μουσικός του δρόμου έκανα συνεχώς δουλειές που δεν μου άρεσαν και με καταπίεζαν ψυχολογικά. Όχι λόγω των συνεργατών απαραίτητα αλλά εξ αιτίας του είδους. Εγώ από παιδί ήμουν καλλιτέχνης και αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσα να περιορίσω. Όταν γύρισα από τη καλοκαιρινή σεζόν πίσω στην Αθήνα τρωγόμουν με τα ρούχα μου γιατί δεν ήθελα για κανέναν λόγο να δουλέψω ξανά στην εστίαση. Και όσο να πεις το να εδραιωθείς σε ένα μαγαζί ως τραγουδιστής εκτός από το ότι απαιτεί υποχωρήσεις στο ρεπερτόριο σου είναι και πάρα πολύ δύσκολο. Για καλή μου τύχη κάνω στενή παρέα χρόνια με μουσικούς του δρόμου και όταν μοιράστηκα την ανησυχία μου περί δουλειάς μαζί τους εκείνοι με παρότρυναν να βγω στο δρόμο. Δεν είχα ούτε εξοπλισμό, ούτε γνώσεις κιθάρας ούτε τίποτα. Μου δάνεισαν τον εξοπλισμό τους μέχρι να είμαι σε θέση οικονομικά να πάρω τον δικό μου, βάλαμε σε μια σειρά τα instrumentals και να ‘μαι! Ήταν η καλύτερη απόφαση που έχω πάρει σε όλη μου τη ζωή. Το να βλέπεις χαμόγελα στο δρόμο κάθε πρωί και ανθρώπους να σου λένε καλημέρα είναι ανεκτίμητο και συγκινητικό. Ξέρεις πια ότι σαν καλλιτέχνης προσφέρεις κάτι σημαντικό στις ψυχές των ανθρώπων. Εκπληρώνεις τον σκοπό σου.
5.Η εξουσία πιστεύεις, είναι ένα ασύνθετο γκρουπ ή μια καλοδουλεμένη ορχήστρα;
Η εξουσία, Ε; Πιστεύω πως στη κανονική της μορφή είναι είναι μια καλοδουλεμένη ορχήστρα, γερμανική. Στη περίπτωση της χώρας μας είναι ένα ασύνθετο γκρουπ με όργανα που δεν ταιριάζουν καν μεταξύ τους αλλά είναι όλα το ίδιο φάλτσα. Ωστόσο θεωρώ πως ο όρος «εξουσία» είναι άτοπος και πως δεν υφίσταται. Ο άνθρωπος που δεν θέλει να τον εξουσιάζουν, δεν τον εξουσιάζουν. Φροντίζει για την ανεξαρτησία του και μάχεται γι’αυτήν. Βρίσκει τρόπους πάντα να ξεγλιστράει και να ζει ελεύθερος και με τους δικούς του όρους. Την εξουσία τη στηρίζει ο λαός. Αν ο λαός επαναστατήσει μαζικά η εξουσία θα χαθεί
6.Την Ελλάδα με ποιο τραγούδι θα ταυτίζοσουν;
Με ποιο τραγούδι θα τη ταύτιζα; Είναι μελωδία, όχι τραγούδι. Γλυκόπικρη μελωδία. Σαν τα αισθήματα μου για αυτήν. Το Βαλς Των Χαμένων Ονείρων, του Μάνου.
7.Θα πήγαινες ξανά σε ένα telent show ;
Δεν νομίζω να πήγαινα ξανά σε talent show. Ο λόγος που πήγα το 2022 ήταν για να ξεπεράσω τους φόβους μου. Τον σκοπό μου τον πέτυχα. Μάλιστα πήρα πολλά παραπάνω από όσα περίμενα, οπότε νιώθω πλήρης από αυτό.
8.Ποια γεύση σας έχει λείψει από τα παιδικά σου χρόνια;
Αχ τι όμορφη ερώτηση. Μου έχουν λείψει τα αμυγδαλωτά που μου έδινε η γιαγιά μου όταν «ήμουν καλό παιδί». Είναι παραδοσιακά γλυκίσματα της Κεφαλονιάς. Τα αγαπημένα μου γλυκίσματα θα έλεγα! Όταν έφυγε η Νόνα μου όπως τη λέμε εμείς στα Επτάνησα τη γιαγιά από τη ζωή έφυγαν και τα αμυγδαλωτά. Καμιά φορά αν τύχει και έρθουν στα χέρια μου και φάω κανένα νιώθω πολλή έντονη νοσταλγία. Και για τη παιδική μου ηλικία αλλά και για τη Νόνα μου.
- Ποια είναι τα επόμενα σου σχέδια ;
Το καλοκαίρι έχω σκοπό να είμαι μουσικός του δρόμου από νησί σε νησί. Φυσικά η Κεφαλονιά είναι πάντα προορισμός. Αν δεν αλλάξει κάτι ως τότε εννοείται. Ωστόσο έχω σκοπό να φτιάξω μια δική μου ομάδα Cabaret. Μάλιστα είναι ήδη δρομολογημένο και το ανακοινώνω για πρώτη φορά εδώ, σε εσάς! Είναι ένα είδος θεάματος που με γοητεύει πολύ. Έχει έντονο ερωτισμό, θεατρικότητα, πάθος κωμικά στοιχεία πολλές φορές και έναν vintage μποέμ χαρακτήρα. Όλα αυτά είναι και δικά μου στοιχεία. Του χαρακτήρα μου. Δεν θα μπορούσα να απέχω από κάτι τέτοιο. Από μικρή που είδα για πρώτη φορά το Moulin Rouge ήθελα να κάνω κάποια στιγμή κάτι τέτοιο. Αργότερα ταυτίστηκα με τον χαρακτήρα της Liza Minnelli στη ταινία «Cabaret» του 1972, οπότε μια ζωή είχα την επιρροή αυτής της αισθητικής πάνω μου. Τον τελευταίο χρόνο έχω κάνει αρκετά μουσικοθεατρικά show τέτοιου είδους σε διάφορες σκηνές και αποφάσισα πως θέλω να το πάω όλο αυτό ένα βήμα παραπέρα έτσι ώστε σιγά σιγά να απενοχοποιηθεί και να το γνωρίσει το ελληνικό κοινό. Ταυτόχρονα γράφουμε με τον Κωνσταντίνο τον Ντάσιο που γνωριστήκαμε στο Xfactor μαζί ένα τραγούδι σε στίχους μου και μουσική δική του.
links Follow
https://www.tiktok.com/@elena_nasiou_
Επιμέλεια : Eλεονώρα Καραμιχάλη
