«Ο Αλέξης κάθε χρόνο στις 6 του Δεκέμβρη ετοιμάζεται, φοράει την αγαπημένη ριγέ μπλούζα του και πηγαίνει στη γιορτή του φίλου του, του Νίκου που μένει στα Εξάρχεια. Είναι ένα όμορφο αγόρι δεκαπέντε χρονών. Για μία μέρα, αφήνει τον καινούργιο του κόσμο και γυρίζει πίσω, εκεί που ακούγονται φωνές ανθρώπινες να φωνάζουν το όνομά του.»
7 Δεκέμβρη του 2008.
Οι τηλεοράσεις κατακλύζονται από την είδηση της δολοφονίας ενός 15χρονου αγοριού στα Εξάρχεια το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου.
Αλέξης Γρηγορόπουλος. Συνομήλικος.
Δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τη σφαίρα αστυνομικού. Είχε πάει στη γιορτή του φίλου του, Νίκου.
Και ο χρόνος σταματά.
Στιγμή νο1 για μας, τα δεκαπεντάχρονα παιδιά που δεν σκέφτονταν τότε πολιτικά, που δεν ήξεραν ακόμη τι σημαίνει «σύστημα». Εμάς που δεν δολοφονηθήκαμε στις 6 του Δεκέμβρη στα Εξάρχεια και είχαμε την ευκαιρία να μεγαλώσουμε και να καταλάβουμε τι σημαίνει κρατική βία. Τι σημαίνει κράτος, τι βία, χωριστά και μαζί χέρι χέρι μπλεγμένα, όπως πάντα πάνε.
Η Αθήνα τις επόμενες μέρες τυλίχθηκε στις φλόγες, με χαρακτηριστικά εξεγερσιακά. Κόσμος στους δρόμους έκαψε, έσπασε, διαμαρτυρήθηκε και θέλησε εκδίκηση για το αίμα εκείνων που έμελλαν να γίνουν σύμβολα χωρίς ποτέ να το θελήσουν.
Ο Αλέξης, υποθέτω, θα ήθελε απλώς να ζήσει. Να είναι στη γιορτή του φίλου του, Νίκου και το Δεκέμβρη του 2009. Δεν τον άφησαν όμως. Και αυτό, με όποιον τρόπο κι αν το αισθανόταν καθένας από εμάς τότε, ήταν ξεκάθαρο. Ήταν ξεκάθαρο πως ήταν ένα παιδί που δε θα μεγάλωνε ποτέ. Και θα μπορούσε στη θέση του να είναι ένα άλλο. Ίσως κάποιος από μας. Φίλος δικός μας ή και εμείς οι ίδιοι. Ίσως ο Αλέξης να ήταν κάποιος που δε θα πέθαινε στα χέρια του Νίκου εκείνο το βράδυ, αλλά στα δικά μας.
Αυτή ήταν και η πρώτη οργή.
Ακολούθησαν κι άλλες κρατικές δολοφονίες από τότε. Τις ζήσαμε κι αυτές. Και μάθαμε και για εκείνες που είχαν προηγηθεί του Αλέξη. Ύστερα ανακαλύψαμε για τις εκτός συνόρων. Διαβάσαμε συνθήματα, ακούσαμε τραγούδια και γνωρίσαμε τις ιστορίες άλλων δεκαπεντάχρονων παιδιών, θύματα της κρατικής βίας και καταστολής, ανάμεσα σε τόσες άλλες. Του Μιχάλη Καλτεζά και του Μπερκίν Ελβάν. Κι αναρωτηθήκαμε αν ήταν «μεμονωμένα περιστατικά» ή αν έφταιγε που κάποιοι δεν «κατάφεραν να διαχειριστούν σωστά την εξουσία του όπλου στα χέρια τους».
Δεν δώσαμε όλοι μας την ίδια απάντηση.
Κι ας κρίθηκαν αθώοι ή τιμωρήθηκαν μη επαρκώς οι δολοφόνοι αυτών των ανθρώπων, την ίδια στιγμή που ένας τρομονόμος, προφυλακίζει για μισό δακτυλικό αποτύπωμα σε μια σακούλα. O δολοφόνος του Καλτεζά, καταδικάστηκε σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση με αναστολή. Στη συνέχεια αθωώθηκε. Εν βρασμώ ψυχής είπαν οι ένορκοι. Ο εν ψυχρώ δολοφόνος του Αλέξη, για τα επόμενα 6 χρόνια συνέχιζε να ανήκει στο δυναμικό της ΕΛ.ΑΣ και να λαμβάνει το 30% του μισθού του. «Ελάτε αν σας βαστάει τσογλάνια» είχε πει λίγο πριν σημαδέψει με το όπλο του.
Δεκαέξι χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξη, εμείς που ζήσαμε και μπορέσαμε να φτάσουμε τα 32, που ενηλικιωθήκαμε και πιάσαμε δουλειές και σπίτια και ζούμε τη ζωή με όλα τα δύσκολά της, καμιά φορά, μόνο καμιά φορά βλέποντας εκείνο το δέντρο της πλατείας Συντάγματος να φλέγεται, σκεφτόμαστε διάφορα.
Σκεφτόμαστε αν ζούμε σε μια κοινωνία που είμαστε όλοι ίσοι. Αν πονάμε τα ίδια, αν αξίζουν καν οι ζωές μας τα ίδια. Σκεφτόμαστε αν υπάρχουν συμπτώσεις, εξοστρακισμένες σφαίρες και ανθρώπινα λάθη. Μετά, φέρνουμε στο μυαλό μας εγκλήματα όπως αυτό στα Τέμπη και τον Νίκο Ρωμανό που κουβάλησε το φέρετρο του παιδικού του φίλου. ‘Η όλους εκείνους, γιατρούς, πυροσβέστες, συνταξιούχους, αγρότες που ρισκάρουν τα λίγα τους και παλεύουν για μια καλύτερη ζωή και τρώνε ξύλο στους δρόμους.
Σκεφτόμαστε τα όργανα βίας και καταστολής του κρατικού μηχανισμού. Τι σκοπό εξυπηρετεί η ύπαρξή τους, ποιο είναι το καθήκον τους, τι προστατεύουν και τι πολεμούν.
Και οργιζόμαστε ξανά.
Μόνο που τώρα, είμαστε 32 και στα χέρια μας δεν έχουμε απλώς ένα νεράντζι που σκεφτόμαστε αν θα πετάξουμε ή όχι στο ΑΤ της περιοχής μας.
Έχουμε τον κόσμο ολόκληρο και είναι ευθύνη μας να τον αλλάξουμε. Το χρωστάμε σε αυτά τα νεκρά παιδιά.
«Δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά.
Μένουν στο σπίτι κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο και κάθε μέρα μεγαλώνουν
μέσα στην καρδιά μας,
τόσο που ο πόνος κάτω απ΄τα πλευρά μας
δεν είναι πια απ΄τη στέρηση,
μα από την αύξηση…»
Γιάννης Ρίτσος
Email αρθρογράφου : papamikrouli@streetmagazine.gr
