Είναι πολλές οι φορές που η εικόνα ενός μεθυσμένου ανθρώπου προκαλεί αίσθημα αποτροπιασμού, λύπησης, ενίοτε και γέλωτα στη συνείδηση ενός νηφάλιου. Είναι αυτό που λέμε «τι δεν θα ήθελα να είμαι». Είναι ουκ ολίγες, όμως, και οι φορές που η αλήθεια της ψυχής ενός ανθρώπου αποκαλύπτεται σε εκείνες τις στιγμές της μέθης του. Διότι το αλκοόλ, όσο πια και αν απεχθάνομαι την υπερβολική κατανάλωσή του, έχει εκ των πραγμάτων αυτήν τη μαγική ιδιότητα να κάνει ανθρώπους αυτό που οι ίδιοι θα ήθελαν πραγματικά να είναι. Ελεύθεροι μέσα στον δικό τους πλανήτη. Δεκατέσσερις τέτοιοι άνθρωποι επιχείρησαν να βρουν αδιέξοδο από τα δεσμά των κρυμμένων μυστικών και των φόβων τους στην «περσόνα» του μεθυσμένου εαυτού τους στο Θέατρο Olvio, στο οποίο βρεθήκαμε με τις ευλογίες του Street Radio.
Δεν γνωρίζω το πλήρες περιεχόμενο του κειμένου του Ιβάν Βιριπάγιεφ, δεν είμαι και ειδικός στα του θεάτρου. Ξέρω, όμως, ότι η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Ανδρέας Παράσχος και είδαμε με τα μάτια μας πετυχαίνει έναν σπουδαίο σκοπό: αγγίζει την ψυχή και την αλήθεια στον απλό θεατή, μιλώντας τη γλώσσα του δρόμου και φέρνοντας ενδόμυχους καθημερινούς προβληματισμούς στην πρώτη γραμμή.
Οι δεκατέσσερις χαρακτήρες, τους οποίους ερμηνεύουν με γλαφυρό και αριστουργηματικό τρόπο κατά αλφαβητικοί σειρά οι Άννα-Μαρία Γάτου, Γιώργος Κωνσταντίνου, Βασίλης Μπόγδανος, Γιώργος Κωνσταντινίδης, Υρώ Τσάμογλου, αναμετρώνται μέσα στη σύγχυση της επήρειας αλκοόλ με τον καθρέπτη της ψυχής τους, κοιτάζοντας με ευθύτητα -πολλές φορές και σαν νηφάλιοι- τον εαυτό τους στα μάτια και αναγνωρίζοντας την ανάγκη να βρουν το φως και τον πραγματικό δρόμο προς την ευτυχία σε μία ζωή και έναν κόσμο γεμάτο ψέμα, κενότητα, ματαιότητα.
Στη σκηνή του Olvio θα δει κανείς να ξεδιπλώνονται μπροστά του ιστορίες της διπλανής πόρτας, πολλές εξ αυτών της ίδιας μας της πόρτας, με τον έρωτα, την αγάπη, την πίστη, την ανθρωπότητα, τη ζωή να τίθενται υπό αμφισβήτηση και να γίνονται αιτίες και αφορμές για ερωτήματα, όχι φιλοσοφικά εν είδει θεωριών, αλλά απτά, πραγματικά, ρεαλιστικά.
Η ροή της πλοκής, η εναλλαγές στους ρόλους και τις ιστορίες, και η καθ’ εικόνα έλλειψη συνοχής ακούγονται… «μπερδεψοδουλειά» σε όποιον δεν έχει ακόμη δει την παράσταση, ωστόσο ο συνδυασμός του τραγικού με το κωμικό στοιχείο -πάντα και παντού απαραίτητο- είναι ακριβώς αυτό που κάνει την παράσταση ξεχωριστή. Διότι μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να αναδείξει κανείς το αδιέξοδο του ατόμου στο οποίο ανοίγει την πόρτα η ίδια του η μέθη.
Οι «Μεθυσμένοι» δεν είναι μία παράσταση με φληναφήματα και πομφόλυγες. Είναι μία απογύμνωση της έννοιας του εαυτού από τον ίδιο τον εαυτό. Με γλώσσα «χαλαρωμένη» από το αλκοόλ, μα κοφτερή όσο η αλήθεια που κρύβουμε μέσα μας, όσο οι φόβοι που αρνούμαστε να δούμε, όσο αυτά που δεν θέλουμε να πιστεύουμε ότι μας λείπουν. Η παράσταση δεν θα σου δώσει τις απαντήσεις. Αυτό είναι δική σου δουλειά. Θα σου κάνει, όμως, εκείνες τις τολμηρές, μα απαραίτητες ερωτήσεις στον ίδιο στου τον εαυτό, τόσο ως οντότητας όσο και ως μέλους ενός κοινωνικού συνόλου.
Δώσ’ του, λοιπόν, μια ευκαιρία. Ίσως είναι η άσκηση που χρειάζεσαι, χωρίς την παραμικρή δόση αλκοόλ. Προλαβαίνεις μέχρι την 28η Οκτωβρίου.
Η μετάφραση του έργου είναι του Δαυίδ Μαλτέζε. Τα σκηνικά και τα κοστούμια υπογράφει η Μαρίνα Κωνσταντινίδου, την κίνηση ο Τάσος Παπαδόπουλος, τη μουσική ο Μαρενγκλέν Μπούζο, τους φωτισμούς η Γεωργία Τσελεπή.
Ευχαριστούμε, Street Radio!
