Λένε πως εάν σε κυριεύουν και κλειδώνουν το μυαλό σου οι προκαταλήψεις και τα στερεότυπα, η λύση είναι τα ταξίδια. Ας μου επιτραπεί, ωστόσο, να παραθέσω το θέατρο ως μία αντίστοιχα πρακτική, πολύ πιο άμεση και σαφώς οικονομικότερη επιλογή. Ειδικά αν μιλάμε για παραστάσεις όπως το «Κάθε Πέμπτη, κύριε Γκρην», ναι, μπορείς από την αναπαυτική καρέκλα ενός θεατή να γκρεμίσεις τείχη του μυαλού σου και να απαρνηθείς αναχρονιστικές σου πλευρές στη διάρκεια περίπου ενός αγώνα ποδοσφαίρου.
Το «Κάθε Πέμπτη, κύριε Γκρην» είναι από εκείνες τις παραστάσεις που θα μπορούσαν να γίνουν συνώνυμες με τον εορτασμό των Χριστουγέννων. Όπως πλειάδα ταινιών που έχουν μείνει βαθιά χαραγμένες στην καρδιά και τη συνείδησή μας με το πνεύμα των εορτών. Δεν αφηγείται μία ιστορία που διαδραματίζεται μήνα Δεκέμβριο, ούτε φέρνει ένα χιονισμένο τοπίο στο σανίδι. Ξυπνά, όμως, όλες τις ευαίσθητες χορδές που για πολλούς είναι καταχωνιασμένες βαθιά μες την ψυχή τους, και ενεργοποιεί τρόπο σκέψεις, αισθήματα και αισθήσεις, όπως ακριβώς συνηθίζουν να κάνουν οι ημέρες των Χριστουγέννων.
Η παράσταση είναι ένα σπουδαίο και μοναδικό ταξίδι από την απομόνωση στην ανθρώπινη σύνδεση, από το τραύμα στην κατάρριψη προκαταλήψεων, από την τοξική ανθεκτικότητα στην ενσυναίσθηση και τη συμπόνοια, από την προσβολή στον σεβασμό, από τη θλίψη στην αγαλλίαση. Όλα αυτά μέσα από μία εβδομαδιαίας βάσης επίσκεψη του γοητευτικού νέου ονόματι Ρος στο σπίτι του ηλικιωμένου μοναχικού κυρίου Γκρην,
Ο Ρος και ο κύριος Γκρην είναι δύο άνθρωποι που τους χωρίζουν πολλά περισσότερα από τα έτη ζωής. Μαζί, μέσα κυρίως από τις διαφωνίες που δεδομένα φέρνει το χάσμα μεταξύ τους, θα διανύσουν μία διαδρομή στο χρονολόγιο της ζωής και θα βιώσουν όλα τα συναισθήματα και την έκφραση αυτών. Από το γέλιο και το χαμόγελο έως τα δάκρυα συγκίνησης, χαράς και λύπης.
Και μαζί θα παλέψουν πραγματικά για να ξορκίσουν ο καθένας τους δικούς του δαίμονες και να γκρεμίσουν κάθε τείχος που τους χωρίζει ώστε να γίνουν η καλύτερη δυνατή μορφή του εαυτού τους. Ακόμη και ο κύριος Γκρην, που βρίσκεται σε μία προχωρημένη ηλικία, αποδεικνύει περίτρανα πως πάντοτε υπάρχει περιθώριο για να βάλεις το λιθαράκι σου στη βελτίωση του μάταιου τούτου κόσμου. Αρκεί πραγματικά να προσπαθήσεις.
Το κείμενο, που γράφτηκε το 1996 από τον φημισμένο Αμερικανό συγγραφέα Τζεφ Μπάρον και μεταφράστηκε από τον ίδιο και τον σκηνοθέτη της παράστασης Κώστα Γάκη, αποτελεί έναν ύμνο στη διαφορετικότητα, μέσα από την απλοϊκή διήγηση μίας πραγματικά απλής ιστορίας. Με τρόπο καθαρό, όσο περιεκτικό και όσο λεπτομερή χρειάζεται, η παράσταση αναδεικνύει κυρίως μέσα από το χιούμορ την ανάγκη να ανοίξουμε τα μάτια και τα αυτιά μας, να δούμε γύρω μας και να αγκαλιάσουμε ανθρώπους στο δρόμο για το φως και την απελευθέρωση.
Το «Κάθε Πέμπτη, κύριε Γκρην» αποτελεί μία πολύ τρυφερή και συγκινητική παράταση, που με τις μαεστρίες του Κώστα Γάκη, τα σκηνικά του Αντώνη Χαλκιά και τις ενδυματολογικές επιλογές του Μάριου Ράμμου σου παρέχουν απλόχερα ένα άκρως ρεαλιστικό σκηνικό, το οποίο μπορεί και να διαδραματίζεται στο διπλανό σου διαμέρισμα ή, γιατί όχι, στο ίδιο σου το σπίτι. Εάν ζητάτε εγώ να μιλήσω για ερμηνείες Γιώργου Κωνσταντίνου και Απόστολου Τότσικα, προφανώς θα αστειεύεστε. Αν, μάλιστα, χρειάζεστε και συστάσεις, είναι δεδομένο ότι αστειεύεστε.
Οτιδήποτε και αν κάνετε, πάντως, μην το χάσετε. Έχετε και περιθώριο μέχρι τον Γενάρη. Α, και μην μπερδευτείτε. Δεν είναι (μόνο) κάθε Πέμπτη η παράσταση. Δείτε εδώ λεπτομέρειες για να καταλάβετε.
Υ.Γ.1: Μικρό spoiler γιατί δεν θα κρατηθώ. Ενόψει και του Μαραθωνίου της Αθήνας, η επιλογή του Ρος να προετοιμάζεται για έναν αγώνα δρόμου 42 χιλιομέτρων και να αποφεύγει τις κακές διατροφικές επιλογές ήταν -αυτό που λέμε και στην Αιγείρα- spot on. Δεν τα βγάζω από το μυαλό μου. Ο Απόστολος Τότσικας το είπε.
Υ.Γ.2: Θέατρα με το τσουβάλι έχουμε παρακολουθήσει χάρη σε αυτό εδώ το ραδιοφωνικό μας σπίτι. Αποτελεί όμως πραγματικό μετάλλιο να είσαι σε θέση να δεις από κοντά τη ζωντανή ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, τον σπουδαίο και αγέρωχο Γιώργο Κωνσταντίνου. Ευχαριστώ, Street Radio.
