Είχα την τύχη να παρακολουθήσω μία παράσταση βγαλμένη από την ζωή και ευγνωμονώ, που είχα την ευκαιρία να μου επικοινωνήσει η Λίλη Τσεσματζόγλου με το αστείρευτο ταλέντο της την εξαιρετικά δύσκολη και αποπνυκτική ζωή μίας μύγας, που δεν θα μπορούσε να ταυτίζεται περισσότερο με τις ανάγκες, τις δυσκολίες και την πραγματικότητα ενός ανθρώπου του σήμερα, που παλεύει να βρει τον εαυτό του και έναν χώρο, που θα τον χωρά.
Η παράσταση Φλάϊ στο θέατρο Faust είναι στην πραγματικότητα η μεγαλύτερη αλήθεια του συνολικού μας γίγνεσθαι, με πολλές ιστορίες βγαλμένες από την ζωή. Η καταπίεση, η αναγνώριση του εαυτού, η ανάγκη για ό,τι σε κάνει εσένα με έναν τρόπο διαφορετικό. Είναι εντάξει να είσαι διαφορετικός αρκεί η διαφορετικότητά σου να μην είναι διαφορετική από την διαφορετικότητα του δίπλα σου ή τουλάχιστον αυτού, που θα συνομιλείς την κάθε στιγμή. Κάπως έτσι η ενδιαφέρουσα ζωή έχει τρύπες, ενώ η συνηθισμένη μπαλώματα και η Στελλόμυγα, που είναι βετζετέριαν έχει μόνο τρύπες, που κάποια στιγμή ήταν μόνο τρύπες και τα μπαλώματα μπήκαν σε ένα γυάλινο κάδρο, γιατί έτσι θυμίζουν και στην ίδια την ζωή, που κάνει, τόσο διαφορετική ξεχωριστή.. και ας είναι μακρυά από κάθε τι συνηθισμένο.
Η παρατήρηση των ανθρώπων καθημερινό βίωμα για την φτερωτή πρωταγωνίστριά μας, που πάντοτε με θάρρος και θράσος πετά, κουράζεται χαλαρώνει και βλέπει να συμβαίνουν πράγματα, που δεν μπορεί να αλλάξει. Στην πραγματικότητα δεν θέλει να αλλάξει τον κόσμο και ούτε θέλει να χωρέσει σε αυτόν, γιατί δεν χρειάζεται να χωρέσει. Οι άνθρωποι όμως, πάντα πρέπει να χωρούν. Ε λοιπόν, η Στελόμυγα με μία μεγάλη γροθιά στο κοινωνικό κατεστημένο, με έναν μεγάλο βουβό θρήνο για όσους ήταν διαφορετικοί σαν εκείνη και φοβήθηκαν, ή αφανίστηκαν επειδή εκφράστηκαν, προσπαθέί να φύγει και να βρει έναν χώρο σε έναν κόσμο, που πραγματικά χωρά κάθε τι διαφορετικό, κάθε τι πραγματικά και εξαιρετικά δύσκολο να το δεχτεί η ανθρώπινη επιβίωση.
Κάθε σχέση της Στελόμυγας σε αφήνει άφωνο λόγω όλων των ομοιοτήτων, που θα παρατηρήσεις, ότι έχεις μαζί της στην επιλογή των εφήμερων ή πιο συντροφικών σχέσεων της. Και το πιο φανταστικό όλων είναι το κλείσιμο στο μάτι. Πολύ χιουμοριστικό να βλέπεις επί σκηνής την ερωτική σου ζωή και κάθε καθρέφτισμα αυτής της μύγας να βρίσκεται επάνω σου σαν δορυφόρος των πράξεών σου. Διαταραχές, αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές και όλα όσα βιώνει ο άνθρωπος, που έχει θάψει τόσο καλά το συναίσθημά του.
Για να το αντιμετωπίσεις χρειάζεται πρώτα να το νιώσεις και για να το νιώσεις χρείαζεται να στο επιτρέψει η πρώτη κοινωνία σου. Εκείνη την στιγμή συνειδητοποιείς ότι ο αφορισμός της ψυχής σου έγινε πρώτα από τους γονείς σου και αυτό είναι αρκετό για να πάψεις να πιστεύεις στο συναίσθημα και την ύπαρξη σου. Θάβεσαι μέσα σου-πολύ καλά και αυτό αρκεί για να είσαι το πέριεργο, το διαφορετικό, το αλλιώτικο.
Αυτή η μύγα μου υπενθύμισε πώς να με αγαπώ, να με συγχωρώ, να με αισθάνομαι πραγματικά, να μου δίνω την ευκαιρία να είμαι ο εαυτός μου και να εκφράζω όσα προσπαθώ και η ίδια να καταλάβω για μένα ακόμα κι αν οι άλλοι δεν ακούν. Αυτή η παράσταση ανήκει σε όλους και αξίζει σε όλους.
Οι τρεις γυναίκες που επαναδημιούργησαν την παράσταση Φλάϊ με συγκίνησαν και με έφεραν περισσότερο κοντά στην λαλιά του αθνρώπου, που δυσκολεύεται να επικοινωνήσει όσα νιώθει γιατί δεν έμαθε ποτέ.
Η παράσταση αυτή είναι αφύπνιση σε μία εποχή τόσο περικυκλωμένη από την ανελευθερία και την κραυγή για το διαφορετικό. Αν παρακολουθήσεις την παράσταση αυτή θα είσαι ένα διαφορετικό και αλλιώτικο άτομο, πιο ελεύθερο, πιο συνειδητοποιημένο, πιο μεγαλωμένο για μία κοινωνία μακρυά από στεγανά και διαφορετικά, που την βολεύουν.
