ΠΗΓΑΜΕ / ΕΙΔΑΜΕ : “ΤΟ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΣΩΜΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΒΡΕΘΕΙ Σ’ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΡΟΣ”

Όντας θεατρόφιλος, συνεχώς προσπαθώ να ενημερώνομαι για τις νέες παραστάσεις που φιλοξενούνται στα θέατρα της Αθήνας. Απώτερος σκοπός μου να φτιάξω μια λίστα με τις παραστάσεις που θέλω να δω.
Μια παράσταση που βρισκόταν στη λίστα μου την προηγούμενη θεατρική σεζόν αλλά δεν κατάφερα να παρακολουθήσω ήταν «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος». Τα πολύ καλά λόγια που διάβαζα και άκουγα για αυτή την παράσταση μου δημιουργούσαν μεγάλη περιέργεια να τη δω. Έπειτα από αναμονή ενός έτους, ήρθε η στιγμή να την παρακολουθήσω.
Μπαίνοντας στο Θησείον, ένα Θέατρο για τις Τέχνες, ένιωσα αμέσως οικεία,περιμένοντας στο πολύ όμορφο χώρο του φουαγιέ να ανοίξουν οι πόρτες για το εσωτερικό του θεάτρου. Ο χώρος του θεάτρου ήταν διαφορετικά διαμορφωμένος από το κλασικό μοντέλο. Δεν υπήρχε πλατεία και οι θέσεις των θεατών βρίσκονταν στα δεξιά και στα αριστερά της σκηνής. Αυτό το γεγονός έφερνε τον θεατή πιο κοντά στον ηθοποιό και τον έκανε συμμέτοχο της διαδικασίας της παράστασης.
«Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος» είναι ένας μονόλογος γραμμένος από τον Καταλανό συγγραφέα Ζουζέπ Μαρία Μιρό κατα την περίοδο του Covid εν μέσω lockdown. Η ιστορία εκτυλίσσεται στη μικρή επαρχιακή πόλη που γεννήθηκε. Μια κλειστή κοινωνία που είναι γεμάτη προκαταλήψεις, σοβαροφάνεια και καθωσπρεπισμό.
Το έργο αφορά τη δολοφονία του νεαρού Αλμπέρ που σε ηλικία 16-17 ετών βρίσκεται νεκρός και ευνουχισμένος σε ένα χωράφι.
Από το γεγονός αυτό ξεκινά και η θεατρική σύμβαση, με τον Αργύρη Ξάφη να μπαίνει στη σκηνή και από την πρώτη του ατάκα να σε μαγνητίζει με το «παίξιμο» του.
Στην αρχή, υποδύεται τον νεαρό Αλμπέρ που ενώ κείτεται νεκρός ανακαλεί αναμνήσεις από τη ζωή του, θυμάται πράγματα που του λέγανε οι γονείς του ενώ παράλληλα έχει την περιέργεια να δει ποιος θα βρει το άψυχο σώμα του. Στη συνέχεια, ο πρωταγωνιστής γίνεται τα άτομα που βρήκαν τον νεαρό Άλμπερ νεκρό και ευνουχισμένο, έπειτα η μάνα του που δεν μπορεί να πιστέψει την οικογενειακή τραγωδία που ζει, στη συνέχεια η δασκάλα του και ο ξυλουργός του χωριού και στο τέλος η καλύτερη φίλη του πατέρα του.
Ο Ξάφης ενσαρκώνει εντυπωσιακά όλους αυτούς τους ρόλους. Το πέρασμα του από τον ένα χαρακτήρα στον άλλο γίνεται με μεγάλη αμεσότητα, ευελιξία και ρεαλισμό. Δέος προκαλεί το πως αλλάζει τον ήχο της φωνής του, τις κινήσεις του και τη συναισθηματική του κατάσταση χωρίς να διαταράσσει ούτε στο ελάχιστο τη ροή της παράστασης. Οι ερμηνείες του είναι τόσο αληθινές που συγκλονίζουν. Κάθε ρόλο τον ενσαρκώνει με την ευαισθησία και την αλήθεια που χρειάζεται. Σε μερικές περιπτώσεις και με σκληρότητα. Οι χαρακτήρες που υποδύεται είναι τόσο ετερόκλητοι μεταξύ τους που εμφανίζουν στο κοινό την οπτική γωνία κάθε ανθρώπου που ζει στο χωριό.
Το κείμενο του Μιρό αποτελεί «γροθιά» στη βαθιά συντηρητική επαρχία που αρνείται να αποδεχτεί το διαφορετικό και επιλέγει να κρύβει πολύ καλά πίσω από το μανδύα του καθωσπρεπισμού την «αρρώστια» της. Θίγει ζητήματα όπως η ομοφοβία, η τρανσοφοβία και η παιδεραστία που μαστίζουν τη κοινωνία μας.
Βγαίνοντας από το χώρο του θεάτρου ένιωθα το αίσθημα της κάθαρσης που δίνει μια πολύ καλή παράσταση. Και «το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος» είναι από αυτές.
Προβάλλει ολοκάθαρα τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας και παράλληλα με ευαισθησία αγκαλιάζει τους διαφορετικούς της κοινωνίας αυτής, τα αλλιώτικα παιδάκια.
Το κείμενο αν και πυκνογραμμένο έχει μεγάλη δυναμική και πλήθος νοημάτων. Η ερμηνεία του Αργύρη Ξάφη θέτει την παράσταση απευθείας στις must see παραστάσεις της σεζόν, με τον ίδιο να απογειώνει με το ταλέντο του το έργο, κάνοντας την ώρα να κυλά με γοργούς ρυθμούς και τους θεατές να παρακολουθούν με αμείωτο ενδιαφέρον την πλοκή.
Ο πήχης για τις παραστάσεις που θα παρακολουθήσω την φετινή σεζόν μπήκε ψηλά από νωρίς! Σπεύσατε!