Μία σκηνή και οι άνθρωποι. Η ζωή και οι ρόλοι που διανέμονται.
Ενδεδυμένοι με τηβέννους και στρατιωτικές στολές δεμένοι με αποφάσεις που έχουν πάρει πολύ καιρό πριν.
Μια απλή μαζεμένη φιγούρα που ψάχνει τα αίτια της απώλειας. Στυγνοί αριθμοί αναμετρώνται με τους νόμους. Απρόσμενα ξεχνάς την προειδοποίηση. Εσύ θα αποφασίσεις. Ενόρκως με αυτοδιάθεση παρατηρητή. Δεν είναι κάτι επαχθές ή επίπονο.
Σηκώνεις τη κάρτα ελαφρά ιδρωμένος. Σκεπτόμενος τη μετατόπιση της κρίσης. Είναι πιο εύκολο να κρίνεις, εδώ… αποφασίζεις. Οι αποφάσεις, η τύχη και οι στιγμές που σε βρίσκουν. Διλλήματα που τρομάζεις να δωρίσεις στον εχθρό σου.
Μαύρο χιούμορ επιτρεπτό. Το δικαστήριο συσκευάζει κινήσεις εντυπωσιασμού η αφέλειας σαν μια μικρογραφία της ζωής. Η αποστασιοποιημένη δικαιοσύνη συγκρούεται με την δικονομική πειθαρχία. Κάπως έτσι καταλήγουν οι τραγικές ιστορίες. Σε πιάνουν απροετοίμαστο και προσπαθείς να ξεδιαλύνεις μέσα από τα δελτία ειδήσεων. Εκεί εμφανίζεται το <<ζωντανό>> θέατρο να σε βολέψει στα καρφιά του προβληματισμού.
Η πτήση της Lufthansa έχει ξεκινήσει με έναν πρόσθετο επιβάτη. Τρομοκράτης που κατευθύνει την πτήση προς ένα γεμάτο γήπεδο ποδοσφαίρου χωρητικότητας 70.000 ανθρώπων. Δίλλημα δεν υφίσταται γιατί δεν υπάρχει απόφαση.
Το δίλλημα μεταφέρεται στον πιλότο Κοχ ( Λάζαρος Βαρτάνης ). Αυτός είναι ο δικαστής στον αέρα. Θα καταρρίψει το αεροπλάνο και θα χαθούν 164 επιβάτες .
Η πολιτική εξουσία δεν ξεχωρίζει ζωές. Αφήνει την θυσία στη στρατιωτική. Αυτή θα φέρει τον πιλότο στο δικαστήριο. Στο πλευρό του ο συνάδελφος ( Δημήτρης Μπατσακούτσας) από το πύργο ελέγχου και ο συνήγορος του ( Δημήτρης Λιόλιος). Η εισαγγελέας ( Θεοδώρα Σιάρκου) θα προσπαθήσει να αποδείξει το λανθασμένο της απόφασης του πιλότου με σύμμαχο τη σύζυγο( Μαρία – Νεφέλη Δούκα) ενός νεκρού επιβάτη του μοιραίου αεροπλάνου.
Ο πρόεδρος του δικαστηρίου ( Νίκος Ορφανός ) θα συντονίσει την διεξαγωγή της δίκης χωρίς να συνεισφέρει σε εξαγωγή συμπερασμάτων.
Το έργο εκτυλίσσεται αποκλειστικά στην αίθουσα του δικαστηρίου. Πιστή αντιγραφή σκηνικού και σφιχτοί ρόλοι. Η Μαρία Νεφέλη Δούκα σε πιο συναισθηματική κατάσταση πείθει ότι είναι αυτή που αντιπροσωπεύει τους άτυχους συγγενείς.
Πήρε ένα τελευταίο μήνυμα στο κινητό από το σύζυγο της πριν την κατάρριψη. Το κινητό θα κρατηθεί ως στοιχείο και στο τέλος εκλιπαρεί να το πάρει πίσω. Αυτό έμεινε από το σύζυγο της. Η τυφλή βία την στρέφει ενάντια στον πιλότο. Δεν έχει άλλη επιλογή. Όλοι οι πρωταγωνιστές έμπειροι σε δράμα και κωμωδία διαμορφώνουν πραγματικές διαστάσεις μιας ατμόσφαιρας δικαστηρίου. Το τραγικό με το κωμικό συμβαδίζουν στις σωστές δόσεις. Ο Δημήτρης Λιόλιος ξεχνάει να φορέσει τη τήβεννο για να αποδομήσει εν μέρει την δικαστική εξουσία. Να φέρει τη παράσταση στα μέτρα του.
Η Θεοδώρα Σιάρκου δεν έχει δυσκολία στις προσαρμογές . Σε οποιοδήποτε πραγματικό δικαστήριο θα ήταν λειτουργική εισαγγελέας. Όσο κι αν είναι η κλισέ ατάκα ότι δεν έχει ερωτήσεις προς τον μάρτυρα, για να ενδυναμώσει την θέση της έναντι στα επιχειρήματα της υπεράσπισης, ενώ αυτομάτως αλλάζει γνώμη και έχει όντως πολλά είναι ίσως το κορυφαίο υποκριτικό τερτίπι.
Ο Βασίλης Μπατσακούτσας υπερασπίζεται την απόφαση του συναδέλφου του μέχρι τέλους. Δεν ξεχνά όμως στο τέλος της απόφασης του να ζητήσει την αποζημίωση του για τη απουσία του από την υπηρεσία. Η κυνικότητα καταλαγιάζει την επιθετική υπεράσπιση και η ζωή συνεχίζεται. Ο Νίκος Ορφανός ισορροπεί ανάμεσα στη σοβαροφάνεια και τη διεκπεραίωση . Η καταληκτική απόφαση είναι πέρα από τις δυνάμεις του, η τήρηση των τύπων και των νόμων η υποχρέωση του.
Ο Λάζαρος Βαρτάνης είναι η πιο ενδιαφέρουσα προσωπικότητα της παράστασης. Ήταν έτοιμος να θυσιαστεί από μικρό παιδί. Εκπληρώνοντας το όνειρο του πατέρα του είναι σίγουρος για το ρόλο που επέλεξε.
Κοιτά ευθεία χωρίς τον παραμικρό σπασμό στο πρόσωπο του. Θυμάται τις στιγμές πριν την κατάρριψη και ατσαλώνεται. Θα έκανε το ίδιο πράγμα όσες φορές χρειαζόταν. Η θυσία του είναι η κράτηση του, η αποκοπή από την οικογένεια του.
Θα μπορούσε να επιλέξει την απάθεια και την υποταγή στις πολιτειακές αποφάσεις. Δεν ζητά αθώωση αλλά δικαίωση.
Η παράσταση ως δικαστικό δράμα δεν γίνεται να ξεφύγει από βαθιά φιλοσοφημένες έννοιες. Το δικαίωμα που έχει ο καθένας πάνω στη ζωή του άλλου και πως αυτό επηρεάζεται από τη θέση που κατέχουμε στην κοινωνία.
Ένα πολύ ενδιαφέρον θεατρικό concept που λειτουργεί ψυχογραφικά για τον κάθε θεατή. Το συζητάς αμέσως μετά την παράσταση. Δεν έχει τόσο σημασία τι θα ψηφίσεις όσο να συλλάβεις τα κίνητρα των πρωταγωνιστών. Κάποιες καταστάσεις σε φέρνουν στο σημείο της ιστορικής δικαίωσης η μη. Κάτι που εξελίσσεται απρόβλεπτα στη ροή του χρόνου.
Η απόφαση που πρέπει να πάρετε είναι απλή. Να οδηγηθείτε στο Θέατρο Βασιλάκου – Τόλη, να προβληματιστείτε με την παρέα σας και να το συζητήσετε στο υπέροχο φουαγιέ ή έξω στο δρόμο ( αν το επιτρέπει ο καιρός)
Καλή θέαση
