Όταν η ευστροφία της τέχνης δηλώνει το παρόν μας, τότε σίγουρα αναπνέεις καλύτερα.
Δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω με τίποτα καλύτερο την αποτύπωση μιας μουσικής βραδιάς, από την αίσθηση που μας άφησε.
Έτσι λοιπόν με μια ανάσα παραπάνω, από αυτές που λείπουν τις τελευταίες μέρες στην καθημερινότητα μας, βρεθήκαμε στον κουκουλοφόρο της καρδιάς μας, ή αλλιώς τον άτυπο Βαλεντίνο μας, που κάθε άλλο παρά τύπος αθλητικός δεν είναι – και ευτυχώς τον Θείο Τύχη να λες.
Ο λόγος φυσικά για τον Σπύρο Γραμμένο και τη συναυλιακή εμφάνιση του στη Τεχνόπολη.
« Η τελευταία Συναυλία …».
Με την ιδιαίτερη ευρηματικότητα, που γεννάει ένα δικό του κώδικα ανάμεσα στο χιούμορ και τον υπαρκτό σουρεαλισμό που ζούμε, για άλλη μια φόρα η παρουσία του από σκηνής μας έδωσε άπλετο γέλιο, μελωδίες και φυσικά μία αλληλεγγύη μεταξύ ανθρώπων, μιας και με δική του πρωτοβουλία, σε συνεργασία με τον οργανισμό «Ο Άλλος Άνθρωπος Κοινωνική Κουζίνα», η συλλογής ειδών πρώτης ανάγκης για τους πληγέντες συνανθρώπους μας, έφερε στο αποτέλεσμα το μαζί , την ευαισθησία και αφύπνιση.
Μαζί του επί σκηνής βρέθηκαν ο Βέβηλος, η Sadahzina, και ο Πάνος Φραγκιαδάκης.
Με έντονο το «στίγμα» της πρόζας και της μουσικής, επανδρωμένοι με ένα μαζί που χτίζεται μέρα με τι μέρα, απολαύσαμε καινούργια τραγούδια, δακρύσαμε τη στιγμή που ακούστηκε το τραγούδι για τον Ζακ με στίχους της μητέρας του Ελένης Κοστωπούλου, και φωνάξαμε για να ακούσει όλη η πλάση, «Το όνομα μου είν’ το δικό σου» – « Αν δεν γυρίσω» , συνθήματα για τον Ζακ και τον Παύλο, τον Βασίλη, τον Αντώνη – για τις απώλειες που μας πνίγουν και την ελευθερία που αποζητάμε.
« « Ω να σου…», και πάλι δεν χορταίνεις.
