Πήγαμε / Είδαμε : “Το πορτραίτο του Dorian Gray στο studio Κυψέλης
Είδαμε την παράσταση Το πορτραίτο του Dorian Gray του συγγραφέα Oscar Wilde
Το θέατρο είναι ένα μαγικό κουτί περιπλάνησης στο χρόνο και στο χώρο, σε αυτά που φοβάσαι σε αυτά που ελπίζεις, ένα ταξίδι αποπλάνησης και φαντασίας, η γνώση του χθες και του αύριο, μουσικές και όνειρα, χρώματα και σκοτάδι, μέρα μέσα στη νύχτα.
Αν με ρωτούσε κάνεις έτσι θα περιέγραφα την παράσταση που είδα χτες στο studio Κυψέλης.
Μιλάω για την καλύτερη παράσταση της περσινής χρονιάς, μιλάω για το πορτραίτο του Dorian Grey.
Είναι όμως ένα παραμύθι ή απλά αποτελεί μία πικρή αλήθεια, το κυνήγι της νεότητας, η ματαιοδοξία της εμφάνισης, η συσσώρευση του πλούτου, Η Δόξα πού βασίζεται στην ομορφιά.
Οι ρόλοι που συμβολίζουν τις αξίες,.
Η ομορφιά που θεοποιείται, η νέμεση που έρχεται.
Ο ζωγράφος που φτιάχνει το πορτραίτο, το συναίσθημα, η καλή πρόθεση, η αγάπη για το μοντέλο του, το δέσιμο και η έγνοια του για αυτό, ο πόνος που φέρνει η αλλαγή, ο αποχωρισμός.
Το αντίπαλο δέος ο φίλος του ζωγράφου, η λογική του, εκείνη η σκέψη που μιλάει χωρίς συναίσθημα λέγοντας αλήθειες για όλους και για τον εαυτό του, σε μία εποχή πολλά χρόνια πριν από τη δική μας.
Η ομορφιά που έχει το όνομα Dorian Gray. Ο εγκλωβισμός του σε μία εικόνα εν προκειμένω στη δική του. Η ζήλια του για το πορτραίτο επειδή εκείνο δεν θα μεγαλώσει ποτέ. Η προσπάθεια του να το μιμηθεί.
Η ενασχόληση του με μεταφυσικές τέχνες, την αλχημεία, η παράβαση και παραβίαση των κανόνων, η εικόνα του επιτέλους ζωντανή που τον κάνει παρέα. Το τέλος που έρχεται μέσα από την αλλαγή, την διάβρωση, την καταστροφή ενός χαρακτήρα, η παραδοχή της πραγματικότητας, πως δεν μπορείς να επέμβεις στη φύση, ο νόμος της φθοράς που είναι αμείλικτος για κάθε πλάσμα που περπατάει στη γη.
Το studio Κυψέλης και οι θεατρίνων θεατές μας έχουν συνηθίσει στα δύσκολα.
Έχουμε περάσει βραδιές στο μικρό αυτό pocket theater υψηλής θέασης ονειρεμένων παραστάσεων.
Εδώ όμως ξεπερνάει τον εαυτό του ο Γιώργος Λιβανός και η παρέα του.
Με ένα σκηνικό από εκείνα που θα ταίριαζαν άνετα σαν ντεκόρ σε μία γκάμα παραστάσεων αποκλειστικά φοβικών μέχρι και θρίλερ, σκηνοθετεί οδηγώντας τους ηθοποιούς του βήμα το βήμα, να μας περπατήσουν μέσα σε μία τραγικά καταραμένη ιστορία.
Με κοστούμια και σκηνικά υπέροχα φωτισμένα περνάμε σε μία άλλη εποχή την μαθαίνουμε, προσπαθούμε να κατανοήσουμε τις αιτίες και τις αφορμές που έκαναν τους ήρωες έρμαιο των επιλογών τους.
Οι ερμηνείες καταλυτικές, ο Ντόριαν Γκρέι ξεγυμνώνει την ψυχή του γιατί αυτό συμβολίζει το γυμνό του σώμα, εστιασμένο στην ομορφιά και την κατάκτηση της, ξεκινάει ένα πανέμορφο πλάσμα εσωτερικά, για να καταστρέψει και να καταστραφεί στη συνέχεια.
Ο ζωγράφος είναι η αγάπη, η αποδοχή, το συναίσθημα άνευ όρων, η πίκρα όταν αντιμετωπίζει την απομάκρυνση, παρόλο που μένει εκεί ως το τραγικό τέλος.
Ο φίλος του ζωγράφου, είναι η λογική, η κοφτερή σκέψη, ή ανάλυση των πραγμάτων και των συναισθημάτων, η παραδοχή των λαθών, η εξυπνάδα του να βλέπεις και να κρίνεις σωστά τις περισσότερες φορές.
Το πορτραίτο είναι το ιδεατό αυτό που ψάχνουμε χωρίς στη πραγματικότητα να υπάρχει, αυτό που μας παγιδεύει, μας ελκύει αλλά ταυτόχρονα μας αποπροσανατολίζει.
Όλοι οι ηθοποιοί που κάποιοι εξ αυτών ερμήνευσαν πολλούς ρόλους, με εξαίσιο τρόπο, μας έδειξαν τον υψηλό επαγγελματισμό τους, την αφοσίωση σε αυτό που κάνουν, σε ένα πραγματικά πολύ δύσκολο έργο, με πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης.
Λυπάμαι πραγματικά που τελειώνει αυτή η παράσταση, που Δίκαια πέρυσι πήρε τον τίτλο της καλύτερης παράστασης της χρονιάς.
Ευχαριστούμε studio Κυψέλης
Χρύσα Κατσιματιδου δημοσιογράφος
Street Radio.
