Πήγαμε / Είδαμε : “Ο χορός του θανάτου” στο θέατρο Εκάτη, γράφει ο Ευάγγελος Βαλσαμίδης

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΣΤΙΝΤΜΠΕΡΓΚ

ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΕΚΑΤΗ

Ο Χορός του θανάτου είναι ένα από τα ώριμα θεατρικά έργα του Αύγουστου Στρίντμπεργκ. Τα δρώμενα του έργου, διαδραματίζονται σε ένα σουηδικό νησί. Ένα στρατιωτικό κτήριο-φρούριο είναι συνάμα κατοικία του διοικητή λοχαγού Έντγκαρ και της οικογένειάς του, το οποίο κάποτε χρησίμευε και ως φυλακή. Φρούριο, άλλοτε φυλακή και κατόπιν στρατιωτικό κατάλυμα-κατοικία του ζεύγους Έντγκαρ και Άλις.

Τα πρόσωπα του έργου είναι οκτώ, πλην όμως για λόγους σκηνικής οικονομίας η Γιούλη Χρονοπούλου η οποία έκανε την διασκευή για την παράσταση, τα περιόρισε σε τρία, χωρίς να παραβιάσει τους βασικούς κώδικες της διήγησης, ούτε και τους άξονες πάνω στους οποίους το έργο κινείται.

Η δίωρη διάρκεια του έργου περιορίζεται σε εκατόν τριάντα πέντε λεπτά, χωρίς να χάνει τίποτε από την ζωντάνια του ή να εκτρέπεται από τις βασικές του δομές. Οι αρετές της περιορισμένης χρονικά και σε απομείωση των προσώπων του έργου, παράστασης, οφείλονται στην επιτυχή διασκευή και στο σκηνοθετικό της στήσιμο.

Έτσι έχουμε ένα και μοναδικό εσωτερικό σκηνικό χώρο, οχυρό-φυλακή-οικία, ο οποίος καθορίζει την κίνηση των προσώπων καθορίζοντας τον εγκλιματισμό τους σ’ αυτόν και τις ψυχικές τους μεταλλάξεις. Τα κοστούμια είναι εποχής, τέλη του 19 ου αιώνα, υποτιθέμενο χρόνος των διαδραματιζομένων στο έργο και με πολλή προσοχή επιλεγμένα, όπως και το σκηνικό που αποδίδει εσωτερικά το κτήριο-φυλακή-κατοικία.

Τα τελευταία χρόνια είναι σπάνιες οι παραστάσεις έργων του κλασσικού ρεπερτορίου, οι οποίες απαιτούν πολλές δαπάνες σε σκηνικά, κοστούμια εποχής, πρόσωπα και υλικοτεχνικά μέσα. Έτσι ένα ανέβασμα ενός τέτοιου έργου αποτελεί άθλο, υψηλό γούστο και αφοσίωση στην υπηρεσία της σκηνικής τέχνης, με απαιτήσεις.

Παρακολουθώντας τις παραστάσεις του θεάτρου Εκάτη, επιτέλους ο θεατής απολαμβάνει κάτι που έχει σπάνια τα τελευταία χρόνια να δει και να απολαύσει, ως θέατρο. Ο περιορισμός των προσώπων του έργου, με την μη εμφάνιση επί σκηνής των υπηρετριών και μόνη την αναφορά τής παραίτησής τους, ως μια υπερήφανη στάση έναντι της κακής μεταχείρισής τους μπορεί να εκληφθεί και ως εκδίκηση του γιού της δούλας (Στρίντμπεργκ).

Οι ηθοποιοί με την καθοδήγηση της σκηνοθέτιδας, επιδόθηκαν σε μία ανυπόκριτη υποκριτική απόδοση των χαρακτήρων, με αριστοτεχνικές αποδόσεις των ψυχικών κλιμακώσεών τους, μέχρι εξάντλησης των ορίων της ερμηνείας.

Ο Μάνος Χατζηγεωργίου (Έντγκαρ) στάθηκε στο ύψος που απαιτεί ο ρόλος ανάμεσα στις αντιφάσεις που συνοδεύουν την καθημερινότητα ενός αποτυχημένου γάμου, άλλοτε αυταρχικός και άλλοτε συγκαταβατικός με άριστες διακυμάνσεις στο χειρισμό του «διπολικού» ρόλου του, με εξ ίσου άριστη άρθρωση ακόμη και των ελάχιστων ψίθυρων.

Η Όλγα Μουργελά διεξήλθε με επιτυχία τον δύσκολο ρόλο της, παρόλο που σε κάποιες σκηνές έδειξε περισσή νευρικότητα στη γεφύρωση δύο αντίθετων στάσεων απέναντι στον Έντγκαρ και στον Κουρτ, κάθε φορά που άλλαζαν τα αισθήματα του ενός, ως προς τον άλλον.

Ο Βασίλης Ασημάκης έχοντας διπλό ρόλο να διεξέλθει, χειμαζόμενος και από το προσωπικό του δράμα που δεν έχει σχέση με τα διαδραματιζόμενα στο σπιτικό Έντγκαρ-Άλις, απέδωσε με αξιοθαύμαστη εγκράτεια και την απαιτούμενη εσωτερικότητα που απαιτεί ο ρόλος ενός διαμεσολαβητή, ο οποίος αποτυγχάνει να γεφυρώσει τις αντιθέσεις.

Έφυγα γοητευμένος από το θέατρο το οποίο συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους.

Σκηνοθεσία: Βαλεντίνη Λούρμπα, Διασκευή: Γιούλη Χρονοπούλου, Φωτισμοί: Γιάννης Ζέρβας,
Μουσική: Νίκος Ανδρουλής, Σκηνικά-κοστούμια: Σωτηρία Λάμδα, Ηθοποιοί: Μάνος
Χατζηγεωργίου (Έντγκαρ), Όλγα Μουργελά (Άλις), Βασίλης Ασημάκης (Κουρτ).

γράφει ο Ευάγγελος Βαλσαμίδης