Πήγαμε / Είδαμε : “Φιλιά, Όσκαρ” στο θέατρο Αθηνών
Σε μια περίοδο που το “παιδί” βρίσκεται στο επίκεντρο της ειδησεογραφίας και όχι για ευχάριστους λόγους, επισκεφθήκαμε το Θέατρο Αθηνών για να δούμε ένα άλλο παιδί, τον Όσκαρ.
Η παράσταση βασίζεται σε νουβέλα του Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ και σκηνοθετείται από τον Λιθουανό Τσέζαρις Γκραουζίνις, ο οποίος φέτος σκηνοθετεί και τον “Καλιγούλα” στο θέατρο Τζένη Καρέζη.
Ο Όσκαρ είναι ένα δεκάχρονο αγόρι που πάσχει από λευχαιμία βαριάς μορφής, που ούτε οι χημειοθεραπείες ούτε η μεταμόσχευση μπορούν να θεραπεύσουν. Περνά λοιπόν τις μέρες του σε ένα γκρίζο νοσοκομείο περιμένοντας το τέλος, ένα τέλος που ξέρει ότι πλησιάζει, γιατί έτυχε να ακούσει μια συζήτηση των γονέων του με τον γιατρό.
Μόνη του χαρά σε όλο αυτό είναι ο έρωτάς του για την Πέγκι Μπλού, μια νεαρή ασθενή που φαίνεται να ανταποκρίνεται στα αισθήματά του, και μια γηραιά κυρία, η Ρόζ, που εθελοντικά επισκέπτεται τα άρρωστα παιδιά και προσπαθεί να τους κάνει τη ζωή στο νοσοκομείο λίγο πιο ευχάριστη.
Σε μια συζήτηση με την κυρία Ροζ, ο Όσκαρ θα της πει ότι ξέρει πως το τέλος του είναι κοντά και αισθάνεται βαθιά απογοητευμένος. Εκείνη θα του το επιβεβαιώσει, αλλά θα καταφέρει να πάρει άδεια από το νοσοκομείο να είναι συνεχώς δίπλα του αυτές τις τελευταίες δώδεκα μέρες της ζωής του. Και τότε βάζει στο τραπέζι την πρόταση. Του λέει ότι, για να μην αισθάνεται αδικημένος, μπορεί να θεωρήσει με τη φαντασία του, ότι κάθε νέα μέρα είναι γι’ αυτόν μια ολόκληρη 10ετία! Έτσι, τελικά, θα πεθάνει στα 130 του χρόνια!
Ο Όσκαρ δέχεται την πρότασή της, κι από κει και πέρα αρχίζει μια ζωή σε fast forward. Οι 10ετίες αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη. Πλησιάζει την Πέγκι Μπλού, δημιουργεί “σχέση” μαζί της, της κάνει μια μικρή απιστία με μια άλλη νεαρή ασθενή, εκείνη το μαθαίνει και έρχονται σε ρήξη και πολλά άλλα, που καλύτερα να μην αναφέρουμε, ώστε να μη χαθεί το ενδιαφέρον.
Παράλληλα σε όλο αυτό το διάστημα, πάλι μετά από πρόταση της κυρίας Ροζ, στέλνει επιστολές στον Θεό, ζητώντας του πνευματικές χάρες και απορώντας πάντα “ποια είναι η διεύθυνσή του”. Οι επιστολές έχουν μόνιμα την κατακλείδα “Φιλιά, Όσκαρ”.
Μια παράσταση που απευθύνεται σε πολλές ηλικίες, που περνά ένα δύσκολο και βαρύ θέμα χωρίς να καταφεύγει σε μελοδραματισμούς, αντίθετα χρησιμοποιώντας σαν όπλο την παιδική αθωότητα, το διεκπεραιώνει με ευχάριστο τρόπο. Σε κάποια σημεία μέχρι που γελάσαμε.
Εύστοχη η σκηνοθεσία, χρησιμοποιεί όλους τους τρόπους, από ένδυμα μέχρι γκριμάτσα, προκειμένου να μας περάσει το μήνυμα ότι το βασικό δεν είναι η ποσότητα των χρόνων που ζούμε, αλλά η ένταση και η ποιότητα.
Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης πολύ ταιριαστός για τον ρόλο, το ότι είναι μικρόσωμος και έχει παιδικό πρόσωπο ήταν ό,τι πρέπει για να γίνει Όσκαρ.
Η Αγοραστή Αρβανίτη δίπλα του, στον ρόλο της κας Ροζ, ξεχωριστή παρουσία,κινείται ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το μπουφόνικο με μεγάλη άνεση.
Οι υπόλοιποι ηθοποιοί, που εμφανίζονται σε διπλούς και τριπλούς ρόλους, εξίσου καλοί με το πρωταγωνιστικό δίδυμο. Δεν υστέρησε κανείς. Με άλλα λόγια, δείτε αυτήν την παράσταση που κινείται με μαεστρία στα όρια της χαρμολύπης!
