Πήγαμε / Είδαμε : Beth Hart μια βραδιά συναισθημάτων στο θέατρο Βράχων
Ίσως να είναι η πρώτη φορά που ξεκινώντας μια περιγραφή, θέτω σε εφαρμογή όλο τον κυνισμό μου ως προς την μεταφορά μιας μουσικής ιστορίας.
Θες γιατί αυτό που ζήσαμε το Σάββατο το βράδυ, υπό την ενορχήστρωση της Beth Hart δεν χωράει στις λέξεις, θες γιατί όσο και να διηγηθείς τον παλμό και τον ρυθμό ενός κατάμεστου θεάτρου το αποτύπωμα θα είναι αχνό; Θες γιατί ο κυνισμός κρύβει μια δόση επιβεβαίωσης; Όπως και να έχει – εάν δεν ήσουν εκεί τη νύχτα που σείστηκαν οι βράχοι στην Αθήνα, τίποτα δεν μπορεί να σου περιγράψει αυτή τη συγκλονιστική εμπειρία που ζήσαμε.
Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στο Support της βραδιάς από την Αλεξάνδρα Σιετή, και τους 2 μουσικούς που την συνόδευαν σε ένα 30′ set, εμπνευσμένο από Soul και Rock διασκευές – προπομπό των όσων ακολούθησαν.
Έτσι λοιπόν στην αφετηρία, σαν επίγεια αστραπή, βγήκε στη σκηνή η Beth Hart για να μας επιβεβαιώσει πως χειρίζεται το σφυρί των θεών που της χαρίστηκε, με εύκολη φινέτσα αλλά και βαθιά συγκίνηση.
Με την αμεσότητα που φέρει από σκηνής, εκρηκτική όπως πάντα, ερμηνεύει με ειλικρίνεια, εμπλέκει το «εγώ» στα τραγούδια, και μας καθηλώνει μέσα από ένα Rock προσανατολισμό, στο ναό των Blues διασκευών.
Αν και λικνίστηκε δυνατά σε πολλά σημεία του Live, στην πραγματικότητα κάθισε σχεδόν τη μισή νύχτα στο πιάνο τόσο με τη συνοδεία του μπασίστα της και του κιθαρίστα της, όσο και μόνη της, εκτοξεύοντας τη δυναμική που έχει σε μία Solo Performance
Ωστόσο, επειδή πολλά από τα τραγούδια της ασχολούνται με την ιστορία της ψυχικής ασθένειας και του εθισμού της, ακόμη και όταν αποδίδονται σόλο και ακουστικά έχουν ένα συναισθηματικό βάθος που κόβει την ανάσα.
Βλέπεις υπάρχει ένας αέρας κινδύνου στις εμφανίσεις της, που σε γυρίζει στο παρελθόν της Janis Joplin με τη μόνη διαφορά ότι η Hart περικλείει το πνεύμα και την ουσία και άλλων λαμπρών καλλιτεχνών, όπως της Amy Winehouse, του Lou Reed, ακόμη και του Ronnie James Dio θα έλεγε κανείς.
Με το Kashmir στην εισαγωγή, ντυμένη με ένα στενό μαύρο βινύλ φόρεμα, διέσχιζε τη σκηνή σαν πάνθηρας, είτε ανάμεσα στους μουσικούς της είτε ακροβατώντας στην άκρη της σκάλας του Stage, έτοιμη να πηδήξει στο κοινό.
Μέρος φυσικά του κινδύνου και εμείς, καθώς παρασυρθήκαμε στην συναισθηματική φόρτιση του «επιζώντος» συναισθήματος. Ένα συναίσθημα που έκρυβε μέσα όλες τις απώλειες της ζωή της, τη σχέση της με τον εικοσιένα σχεδόν χρόνια σύντροφο της, αλλά και τις μάχες της με τη διπολική διαταραχή. Και όμως αυτό δεν την εμπόδισε στιγμή κατά τη διάρκεια της παράστασης να εκπέμπει μια έντονη θετικότητα.
Μέσα από την εντυπωσιακή γκάμα Contralto, που κρύβει η φωνή της, οι ιστορίες πίσω από τα τραγούδια, γεμάτες νόημα, μας άφηναν να διεισδύσουμε στον κόσμο της, και με ένα βιωματικό τρόπο να γίνουμε μέρος αυτού.
Σέξι από την κραυγή έως τα δάκρια, η σεξουαλικότητα και αυτοπεποίθηση που αποπνέει, ολοκληρώνουν το μυσταγωγικό τοπίο της βραδιάς με το I’d Rather Go Blind, να ξεσηκώνει το κοινό, και την «ιέρεια» από σκηνής να υποκλίνεται σε ένα ακόμα γύρο ευγνωμοσύνης.
Στον επίλογο εκεί κατευθυνόμενη προς την έξοδο, με συμπυκνωμένες όλες τις σκέψεις που μπορεί να σου δημιουργήσει μια τέτοια νύχτα, σκεφτόμουν πως αντέξαμε δύο χρόνια χωρίς μουσική, χωρίς εκείνα τα συνωμοτικά ακόρντα να μας χτυπούν τη πλάτη, χωρίς αγκαλιές και σκουντήματα σε νότες.
Ένιωσα πως ο καιρός περνάει δύσκολα, μα όσο και να κρατήσει δεν σβήνει καμία ανάγκη για εξωστρέφεια.
Σάββατο βράδυ – η Beth Hart μας απέδειξε πως η μουσική, είναι ένα δώρο σταλμένο από το διάστημα, που καταφέρνει πάντα να καλύψει το επίγειο σκοτάδι.
γράφει η Κέλλυ Πήλιουρα “Midnight pumpkins” ΠΑΡ. 24:00-02:00
φωτογραφίες : Λύσσανδρος Λυσσανδρόπουλος
