Η 6η μέρα του Release Athens σε έκανε να νιώσεις Jeff Bridges στο Big Lebowski
Έκατσα αρκετή ώρα μέχρι να επεξεργαστώ στο μυαλό μου λίγο περισσότερο αυτό που έζησα σήμερα στην Πλατεία Νερού.
Αφού μου περάσανε αρκετοί ποδοσφαιρικοί χαρακτηρισμοί αποφάσισα να είμαι ήπιος και έτσι κατέληξα σε μία λέξη «ΑΔΙΚΙΑ»
Θα μου πεις «Γιατί ρε συ αδικία; Τι έγινε; Ποιος αδικήθηκε;»
Και θα σου πω πολλοί
Είναι αδικία να είσαι Support band σε μία τέτοια συναυλιακή μέρα. Βέβαια είναι και τύχη θα συμπληρώσω να αποτελείς μέρος στη μνήμη όσων την παρακολούθησαν
Η χθεσινή μέρα του Release Athens ξεκίνησε νωρίς το απόγευμα με τους Daphne & The Fuzz σε ένα περίπου σαραντάλεπτο το οποίο μας ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο
Αμέσως μετά τη σκυτάλη πήρε ο D3lta ο οποίος ήταν αρκετά καλός και θα το παραδεχτώ δεν τον είχα δει live και αναγνωρίζω το λάθος μου
Η ώρα πήγε 19:15 και ήρθε η στιγμή που η σκηνή θα γέμιζε με μπάντες του εξωτερικού και η αρένα με κόσμο
Πρώτοι βγήκαν οι Hooverphonic. Ήχοι γνωστοί, αγαπημένοι και κάποια τραγούδια τους που ήταν κάπως πιο άγνωστα στο κοινό
O Alex Callier ανέβαζε το κοινό παίζοντας μαζί του και η φωνή της Geike Armaert το ταξίδευσε παρότι αρκετά σοβαρή (ρε φίλε μόνο μία φορά μας χαμογέλασε!!)
Η απογείωση ήρθε προς το τέλος του προγράμματός τους με το “Mad about you” να ξεσηκώνει τον κόσμο και να τον προετοιμάζει για την συνέχεια
Αφού χειροκροτήθηκαν με θέρμη από το κοινό οι Hooverphonic έφυγαν από την σκηνή για να δώσουν τη σκυτάλη στην LP (έλα πείτε την αλήθεια πόσοι ξέρατε ότι λέγεται Laura Pergolizzi) η οποία θα παραδεχθώ δεν το περίμενα ξεσήκωσε το κοινό από την αρχή.
Καθήλωσε το κοινό με την ερμηνεία της, έπαιξε αρκετά μαζί του και το απογείωσε στο τέλος ερμηνεύοντας το «Lost on you”
Θα επιμείνω : «ΑΔΙΚΙΑ»
Η LP άφησε τη σκηνή και πέρασαν περίπου 30’ να γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές σε αυτήν
Η ώρα πήγε 23:00 και στην σκηνή ανέβηκαν οι London Grammar
3 χρόνια την περιμέναμε αυτή τη στιγμή κι επιτέλους ήρθε
Κάπου εκεί καταλάβαινες ότι απόψε θα έβλεπες 2 συναυλίες. Μία από νωρίς το απόγευμα και μία άλλη από τις 11 και μετά
Εδώ λοιπόν θα προσπαθήσω γρήγορα γρήγορα να τα πω και το υπόσχομαι δεν θα χρησιμοποιήσω τους ποδοσφαιρικούς όρους που μου περνάνε από το μυαλό
Τα δυστυχώς μόνο 70 περίπου λεπτά της παρουσίας των London Grammar στην σκηνή ήταν κάτι σαν εξωσωματική εμπειρία. Αισθανόσουν σα να είσαι ο Jeff Bridges ως Big Lebowski σε μία άλλη διάσταση χωρίς καν να έχει πάρει τις ουσίες που έπαιρνε ο Lebowski.
Να έφταιγε τo light show, το video wall, να έφταιγε η μεταμόρφωση τύπου Dr. Jekyll and Mr. Hyde του “Dot” Major κάθε φορά που άφηνε τα πλήκτρα και πήγαινε στα drums;
Μπορεί.
Σίγουρα όμως έφταιγε και η Hannah Reid με τη μαγική φωνή της, η οποία φάνηκε να το απολαμβάνει κατεβαίνοντας κιόλας 2 φορές στο κοινό δημιουργώντας ένα ψιλοπανικό στο stuff που φάνηκε να μην το περίμενε
ΑΔΙΚΙΑ θα το ξαναπώ να είσαι όλοι οι καλλιτέχνες που προηγήθηκαν και να βγαίνουν οι London Grammar και το κοινό να φεύγει έχοντας ξεχάσει (καθ’υπερβολήν το σχόλιο) τι έγινε πριν τις 23:00.
ΑΔΙΚΙΑ να έχει διαρκέσει μόνο 70’ αυτή η εμπειρία
Και κυρίως ΑΔΙΚΙΑ να μην το είδε αυτό το live περισσότερος κόσμος
Στα επόμενα λοιπόν
