Φτάσαμε στα Όρια.. με “ Τα Όρια” και τι να πρωτοπώ..από που να αρχίσω!

Πραγματικά αν υπάρχει κάποια κλίμακα αναγνώρισης ποιότητας, ευρυτεχνίας, αισθητικής και συναισθηματικής αφύπνισης η Εβίτα Παπασπύρου και ο Κώστας Νταλιάνης την ξεπερνούν κατά πολύ, αβίαστα, ανθρώπινα και απολύτως πηγαία.

Ένα έργο που μιλά για μία δύσκολη θέση, την θέση μίας καθηγήτριας, σε ένα σύστημα, και δεν αναφέρομαι μόνο στο εκπαιδευτικό, που σαπίζει και μαραίνεται. Κάθε προσπάθεια φωτεινών ανθρώπων μπορεί να γίνει στάχτη στον βωμό του κέρδους, της εκμετάλλευσης και του μαζοχισμού του κόσμου. Η χειραγώγηση μίας γυναίκας, που προσπαθεί να βρει το δίκιο των παιδιών της, που βλάπτονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αποκτώντας τραύματα, πιθανά πολλές φορές και μη αναστρέψιμα, από άλλα παιδιά, που δεν επέλεξαν ποτέ να γίνουν θύτες, αλλά τελικά είναι οι επόμενοι, που παίρνουν την θέση των γονιών, δασκάλων και μεντόρων τους. Στον φαύλο κύκλο της κακοποίησης και της θυματοποίησης κανείς δεν βγαίνει κερδισμένος, αλλά αυτό πρέπει να το κατανοήσει στην ρίζα του το κεφάλι για να μην αφήσει το σώμα να σαπίσει. Προς το παρόν εθελοτυφλεί και έτσι θα συνεχίσει ωστόσο, γιατί αυτό βολεύει τους προύχοντες χρημάτων, βίτσιων και εξουσίας.

Ακόμη και όσοι ονομάζονται παιδαγωγοί, διευθυντές και αρμόδιοι της εκπαίδευσης ξέχασαν πως ήταν και οι ίδιοι κάποτε παιδιά, ξέχασαν τον σκοπό και τον ρόλο τους. Διέγραψαν διά παντός κάθε συναισθηματική εμπλοκή με τον ψυχισμό των παιδιών που έχουν μέσα τους, για να τους είναι πιο εύκολο να ακρωτηριάζουν τις νέες ψυχές αυτού του κόσμου. Αυτό το έργο μας υπενθυμίζει τον σκάρτο χαρακτήρα πολλών, αλλά αναδεικνύει και την ελπίδα ενός άλλου κόσμου. Μιλάμε για έναν κόσμο παιδιών, παιδιών που μεγαλώνουν με την ασπίδα κάποιων λαμπρών ανθρώπων, όπως η φιλόλογος, που αντιτάχθηκε στα περιστατικά βίας, όπως αυτά προέκυψαν στην τάξη της.

Οι φωτεινές εξαιρέσεις ωστόσο δεν σταματούν να υφίστανται και να πληθαίνουν, όχι γιατί το πιστεύω προσωπικά, αλλα επειδή το αναγνώρισα στους δημιουργούς και συντελεστές του έργου “Τα Όρια”. Ακόμη και ο τίτλος του μεταφρασμένου ρουμάνικου αυτού έργου δεν είναι τυχαίο, ότι έχει τα αρχικά του με κεφαλαία. Δείχνει την δύναμη και την πυγμή αντίθετα στους κανόνες των δυνατών και οι φωτεινοί άνθρωποι είναι ελεύθεροι και μιλούν, φωνάζουν αυθεντικά και πιστεύουν σε εκείνον τον κόσμο, που τα παιδιά του μέλλοντος είναι ελεύθερα και αυτά και δεν εθελοτυφλούν, όπως τους έμαθαν. Το μέλλον και η αλήθεια αυτού του κόσμου κρύβεται στα παιδιά αυτού του κόσμου, όπου έχουμε υποχρέωση να τα προστατέψουμε και να τους δείξουμε τον δρόμο τους φους και της ελευθερίας. Αυτά τα παιδιά ταξιδεύουν και θα μας δείξουν τον δρόμο του νέου κόσμου.

Το έργο με συνεπήρε προσωπικά και κέρδισε την καρδιά και το μυαλό μου τόσο αυθεντικά, που δυσκολεύομαι να βρω ακριβείς λέξεις για την αφύπνιση όλων των συναισθημάτων μου. Το ερμηνευτικό στοίχημα κερδήθηκε. Δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει θεατής του συγκεκριμένου έργου, που δεν θα ανοίξει η καρδιά του σαν να είναι παιδί, αναμνήσκοντας τα παιδικά και σχολικά του χρόνια, που δεν θα αναγνωρίσει την θέση του στην κοινωνία του σήμερα, κατανοώντας πως ο κόσμος και το σύστημα χρειάζεται αλλαγή. Ο κόσμος είναι έτοιμος για αυτήν την αλλαγή και μπορεί να έρθει.

Η ομάδα και η εκτέλεση του έργου αυτού συμπληρωνόταν άρτια. Το κείμενο με διαλόγους ξυράφια και μία απροσδόκητη ποιητική πορεία, που σε ταξιδεύει. Η υποκριτική δεινότητα και το ταμπεραμέντο της Εβίτας Παπασπύρου να ανταποκριθεί στον ατέρμονο μαραθώνιο μονολόγου, υποδυόμενη τόσους πολλούς ρόλους, τόσα πρόσωπα με ακρίβεια ύφους με μάγεψε και μου δημιούργησε μία αίσθηση μαγείας και ισορροπίας, σκληρής δουλειάς και αγάπης για το έργο.. Και να μιλήσω για την τρομερά φοβερή σκηνοθεσία του Κώστα Νταλιάνη.. δεν υπάρχουν λόγια, δεν μπορώ να περιγράψω την φυσικότητα και το ύφος, την ενέργεια του θεάτρου, την αγάπη για αυτήν την δημιουργία και το νοιάξιμο να δοθεί μία σειρά μηνυμάτων σημαντικών για τους ίδιους.. Και όσο αγάπησε το έργο η Εβίτα και ο Κώστας.. άλλο τόσο το αγαπήσαμε και όλοι εμείς! Συνεπώς τα υπόλοιπα λόγια είναι περιττά. Κάποιες παραστάσεις δεν είναι απλά προτάσεις είναι αναγκαίο να ακουστούν και να γνωριστούν από τον κόσμο!

 

Οι Συντελεστές:

 

Συγγραφείς: Μιχαέλα Μιχαΐλοβ και Ράντου Απόστολ

Μετάφραση: Τίνα Γιαννούλη

Δραματουργική επεξεργασία: Κώστας Νταλιάνης – Εβίτας Παπασπύρου

Σκηνοθεσία: Κώστας Νταλιάνης

Σκηνικά: Αντώνης Χαλκιάς

Κοστούμια: Αίσα Ντίρι

Σκηνοθετική επιμέλεια κινηματογραφημένου υλικού: Κώστας Σταματόπουλος

Κάμερα – Επεξεργασία Εικόνας: Σέργιος Κολισίκας

Μοντάζ – Γραφικά Βίντεο: Γιάννης Μαρούδας

Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία Λάμπρου

Ήχος, Φως, Βίντεο: Ευγνωσία Σοφιανίδου

Γραφικά Εντύπων: Ευγνωσία Σοφιανίδου

Φωτογράφιση: Φώτης Πλέγας

 

Η Μουσική Επιμέλεια και οι Φωτισμοί είναι του σκηνοθέτη.

Ακούγονται οι ηθοποιοί: Βασίλης Γεωργοσόπουλος, Κατερίνα Κοντογούρη, Ειρήνη Δρακουλέλη, Κώστας Νταλιάνης

Διάρκεια παράστασης: 1 ώρα και 10 λεπτά

γράφει η Έλενα Παπαδοπούλου