Πήγαμε / Είδαμε
Σελίδα:5
Στην παράσταση παίζουν ο Γιώργος Χατζής, η Σοφία Παπουλάκου, ο Γιάννης Ζαράγκαλης, η Δέσποινα Τσουκαλά, ο Αχιλλέας Στέλιος στην κιθάρα, ο Γιώργος Καραχάλιος στα τύμπανα, ο Πάνος Μαλανδρής στα πλήκτρα και ο Γιώργος Καρκάλας στο μπάσο.
O αρχικός front man των Iron Maiden έδωσε ένα δυνατό live με τεράστιες επιτυχίες αλλά και πολλά κομμάτια από τα πρώτα άλμπουμς της μπάντας όπως το ομώνυμο “Iron Maiden” του 1980 και το “Killers” του 1981. Μαζί του ο γνωστός heavy metal ελληνικής καταγωγής κιθαρίστας Gus G. των Firewind που έχει συνεργαστεί και με τον Ozzy Osbourne.
Οι Uriah Heep με τον Mick Box στην κιθάρα, τον Phil Lanzon στα πλήκτρα, τον Davey Rimmer στο μπάσο, το Russell Gilbrook στα ντραμς και τον Bernie Shaw στα φωνητικά έκλεισαν το τουρ για την 50η επέτειο τους στην Αθήνα στο Fuzz club σε ένα μοναδικό τρίωρο live.
Στην Σμύρνη, οι μυρωδιές είναι έντονες, οι άνθρωποι είναι έντονοι, φωνακλάδες..
Η ιστορία της μεγάλη, τραγική και συνάμα πανέμορφη, σε κομμάτια μοιρασμένη από πάντοτε. Όποια πέτρα και να σηκώσεις, θα βρείς από κάτω της λογιών λογιών ιστορίες. Είτε Γιαούρ, είτε Γκιουζέλ, η Σμύρνη έχει φτιαχτεί για να ενώνει και να διηγείται την ιστορία της στις επόμενες γενιές.
Η ομάδα θεάτρου Ça Va κάνει το ερμηνευτικό θαύμα της στο πρώην βιομηχανικό πάρκο ΠΛΥΦΑ. Παρουσιάζοντας την μουσικοθεατρική παράσταση «Φαύστα» – Τραγούδια για την Οικογένεια, δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα που αρμόζει στο θεατρικό ύφος του Μποστ ή κατά κόσμον Μεντή Μποσταντζόγλου. Πρόκειται για ένα έργο που έλαβε πνοή το 1962, όμως παραμένει σύγχρονο, με απαραίτητη προϋπόθεση, η μεταφορά στο θεατρικό σανίδι του 2022 να εκπληρώνει τον διαχρονικό σατυρικό και συνειρμικό “μποστικό” προορισμό.
Ένα σκοτεινό, σκονισμένο θέατρο. Χωρίς θεατές, χωρίς φώτα, χωρίς συντελεστές, μια βροχερή νύχτα. Και όμως, κάτι κινείται στο άχαρο αυτό σκηνικό.
Ένας ηθοποιός, στη δύση πια της ζωής και της καριέρας του, εγκλωβίζεται μέσα στα σκοτάδια. Μετά το τέλος της παράστασης όπου υποδυόταν τον Βασιλιά Ληρ, αποκοιμιέται στο καμαρίνι του. Χωρίς να το γνωρίζουν, οι τεχνικοί του θεάτρου τον κλειδώνουν μέσα.
Παραδομένος στα τερτίπια της φαντασίας του, της ηλικιακής κούρασης και του αλκοόλ, παραδίδεται σε ένα παιχνίδι μονολόγων, ξεσπασμάτων και απόγνωσης.
Μπαίνοντας στο Θέατρο Αλκμήνη στην αίθουσα Secret Room, τίποτε δε σε προδιαθέτει για αυτό το οποίο θα ζήσεις στην επόμενη ώρα και κάτι.
Η ιστορία του έργου λίγο πολύ γνωστή ειδικά στους θεατρόφιλους μιας και ο Αύγουστος Στριντμπεργκ και το έργο του «Ο Χορός του Θανάτου» είναι αγαπητός και με εξαίρετη θέση στις προτιμήσεις των θιάσων ανά τον κόσμο.
Ένα σπίτι καταθλιπτικό, σε κάποιο νησί στη Σουηδία, μια καραντίνα, απομόνωση, ένα ζευγάρι και ο τρίτος άνθρωπος, είναι τα στοιχεία που συνθέτουν ένα περίεργο ασυνήθιστο παζλ που σε ξενίζει ως θεατή όταν το αντιληφθείς αλλά νιώθεις απίστευτη οικείοτητα όσο εξελίσσεται η πλοκή του έργου.
Ο Βυσσινόκηπος είναι το τελευταίο θεατρικό έργο του Αντόν Τσέχωφ, που γράφτηκε το 1903. Παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο θέατρο στις 17 Ιανουαρίου 1904, από το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας, σε σκηνοθεσία Στανισλάβσκι. Ο ίδιος ο Τσέχωφ χαρακτήρισε τον Βυσσινόκηπο ως κωμωδία, ωστόσο ο Στανισλάβσκι, αφουγκραζόμενος στη σκηνή τις υπόκωφες, σπαραχτικές δονήσεις του «Βυσσινόκηπου», θα τον χαρακτηρίσει τραγωδία. Έκτοτε, κάθε σημαίνουσα παρουσίαση του έργου θα συνιστά και μια συμβολή στην ερμηνεία του: Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση της σκηνοθεσίας του Βασίλη Πλατάκη στο θέατρο Μικρό Broadway, Αίθουσα Μάνος Κατράκης.
Πραγματικά αν υπάρχει κάποια κλίμακα αναγνώρισης ποιότητας, ευρυτεχνίας, αισθητικής και συναισθηματικής αφύπνισης η Εβίτα Παπασπύρου και ο Κώστας Νταλιάνης την ξεπερνούν κατά πολύ, αβίαστα, ανθρώπινα και απολύτως πηγαία.
“Η Στέλλα με τα Κόκκινα Γάντια”, η αριστουργηματική μελοδραματική ηθικογραφία του Ιάκωβου Καμπανέλλη, επισκιάστηκε από την κινηματογραφική μεταφορά “Στέλλα” και από το στίγμα της αξεπέραστης Μελίνας Μερκούρη. Τα τελευταία χρόνια, η Στέλλα έχει βρει και πάλι τον δρόμο για το θεατρικό σανίδι, σε μία εποχή όπου η “παρουσία της” κρίνεται κάτι παραπάνω από απαραίτητη.