“Ασκητική (Salvatores dei)” του Νίκου Καζαντζάκη-γράφει η Αλίκη Valores
Η Ασκητική (Salvatores dei)” του Νίκου Καζαντζάκη είναι ένα έργο στοχαστικό, φιλοσοφικό, γεμάτο εσωτερικά νοήματα και μηνύματα της καθημερινότητάς μας που βιώνουν όλοι οι αναζητητές. Μια κραυγή για εσωτερική αφύπνιση και μια ματιά αγάπης προς την ενότητα όλων.
Παρακολουθώντας την παράσταση στο ατμοσφαιρικό και ζεστό κλίμα του θεάτρου Βρετάνια όλα αυτά τα μηνύματα στροβιλίζονταν μέσα μας με την δυναμική εκφορά του λόγου από τους καλλιτέχνες να μας τα γνωστοποιούν και ηχητικά – να μας τα υπενθυμίζουν-, διότι όλο το έργο μπορεί να πει κανείς πως είναι η φωνή της ανθρώπινης ψυχής στην γήινη πορεία της έως ότου να κάνει την υπέρβαση και σκαλοπάτι, σκαλοπάτι, να ανέβει και να φτάσει ως το ανώτατο.
Κάθε πρόταση και ένα βίωμα, μια αναζήτηση, μια προσπάθεια, όλα μέρος της καθημερινής μας εκπαίδευσης σε αυτό τον κόσμο.
Μέσα από τα σκηνικά και τα βίντεο που προβάλλονταν παράλληλα με την παράσταση από την αρχή της δημιουργίας, τη συμπαντική εικόνα και τις ανθρώπινες αδυναμίες, οι θεατές συνειδητά και ασυνείδητα απορρόφησαν τη σκέψη του μεγάλου αυτού Έλληνα δημιουργού Νίκου Καζαντζάκη.
Σε σκηνοθεσία και θεατρική προσαρμογή Πάνου Αγγελόπουλου, μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου. Με πρωταγωνιστές τον Θοδωρή Κατσαφάδο και την Κοραλία Καράντη και τους ηθοποιούς Κωνσταντή Ζημιανίτη, Ρένα Κυπριώτη, Στεφανία Καπετανίδη και τον Γιώργο Χατζή.
Μέσα στις παρακάτω σειρές του Νίκου Καζαντζάκη που ακούσαμε έντονα και στην παράσταση δηλώνεται έντονα για μια ακόμη φορά η πορεία του ανθρώπου από το συναίσθημα ως την ψυχή. Από το ανθρώπινο στο συμπαντικό, από την ύλη στο πνεύμα, από τα λόγια στην ενανθρώπιση του λόγου.
«Ας ενωθούμε, ας πιαστούμε σφιχτά, ας σμίξουμε τις καρδιές μας, ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο και μιαν καρδιά στη Γης, ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπερανθρώπινον αγώνα.
Ξέρω τώρα, δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμε τίποτα, λυτρώθηκα από το νου και την καρδιά.. ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος. Αυτό θέλω. Δε θέλω τίποτα άλλο. Ζητούσα ελευθερία..»
«Πειθαρχία, να η ανώτερη αρετή…»
